HOME | DD

Description
I'm proud of this one, as it comes with statement.
It have deep meaning and discusses few philosophical themes realted to our present. All this hidden in a story of one poor girl, crushed by tree.
Pain and beaty are always together, will you agree?

And how about you'll have respect and read it in mother tongue?
______________________________________________
เรื่องมันไม่นานมานี้ ในปี 2564

วันหนึ่งในเดือนพฤษภาคมที่ร้อนระอุ อยู่ๆก็มีฝนเทลงมาจากเมฆดำบนฟ้า สายลมพัดกระหน่ำ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วตอนที่ยังเด็ก พวกเราจะยินดีที่วันเหล่านั้นทำให้ได้ฝ่าฟัน ท้าทายพลังธรรมชาติที่เราไม่อาจเอาชนะได้ ผ่านเวลายาวนานที่มนุษย์พัฒนาวัฒนธรรมและนวัฒกรรมแต่มีอะไรที่เราต่อกรกับสายฝนกระน่ำได้บ้าง พวกเราไม่มีคุณค่าในสายตาของมัน ดั่งเม็ดทรายเม็ดหนึ่งบนหาดทรายที่ถูกกลืนหายไปในคลื่นสมุทรทุกๆวัน เราได้เพียงแต่มองขึ้นอย่างโกรธเกี้ยวแล้วหวังให้มันจบลงโดยเร็ว

สมหวังกลับจากเมืองใหญ่ถึงบ้านในวันนั้น มีหมู่บ้านเล็กๆไกลไปทางตะวันออกเชื่อมด้วยทางลูกรัง จะว่าไกลก็ไกล จะว่าใกล้ก็ใกล้ ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของ สมหวังถ้ามันเป็นวันที่สดใสเปี่ยมสุข เดินตามแนวต้มปาล์มไปตามถนนมันก็เหมือนจะสั้นลง ในวันที่ท้องฟ้ามืดหม่นฝนกระหน่ำเท การเดินทางก็พลันยาวนานขึ้นจนเหมือนการเดินทางไปดวงจันทร์

ทีนี้ฉันขอพูดนอกเรื่องเกี่ยวกับสมหวังหน่อย ซึ่งมันดูจะพูดยากดูสักหน่อย เธอเป็นคนปรับตัวเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่ฉันจะบอกว่าเธอเป็นคนขยันหมั่นเพียรล่ะกัน เอาล่ะฉันคิดว่าคงไม่มีใครสนใจอยากรู้อะไรมากกว่านี้แล้วล่ะ โทษทีที่พึมพัมเหมือนกำลังเมาเฮโรอีนล่ะกัน

เหนือยิ่งขึ้นไปกว่านั้น การเดินทางอาจยาวนานเหมือนทั้งชีวิต พายุค่อยๆรุนแรงกลายเป็นลมหมุนพยายามพรากกำลังใจของต้นปาล์มที่เคยเติบโตมีสุขกับแสงตะวันและดวงจันทร์ พายุมาเยือนผืนดินพร้อมสายฝน เหมือนเป็นพี่น้องร่วมอุทรณ์ การทำลายล้างของมันสอดประสานกัน ด้วยทุกๆก้าวที่สายลมพัดผ่าน สาวน้อยรู้สึกถึงความโกรธเกี้ยวของมัน ดั่งว่ามันจะฆ่าเธอ ทำลายเธอ ทำให้เธอสูญหายไปจากการมีอยู่

สมหวัง ขยับเท้าเร็วรี่จากเดินกลายเป็นวิ่งพร้อมกันกับสายลมที่รุนแรงขึ้น แน่แท้ว่าอย่างไรก็ไม่เร็วไปกว่าพลังแห่งธรรมชาติ ความชิงขังต่อภาวะอากาศเพิ่มพูนขึ้น แต่มีอะไรที่เม็ดทรายจะต่อกรกับธรรมชาติได้เล่า จากความไร้หนทางเด็กสาวโกรธาต่อชะตาที่เผยขึ้นต่อหน้า

ในจังหวะที่ย่ำแย่ที่สุด ลมกระน่ำถอนเอาต้นไม้ใหญ่จากถนนมาทุบลงบนร่างของเธอ ขยี้ร่างหักกระดูกเธอ ทำลายจิตวิญญาณของเธอ ในพริบตาก่อนความตายมาเยือน เธอทอดสายตาครั้งสุดท้ายไปยังทางลูกรัง ประดับข้างด้วยต้นปาล์มไกลออกไปถึงบ้านของเธอ ไม่มีเสียงใด ไม่มีการคร่ำครวญในที่สุด

ที่สุดแล้วแฮปปี้เอนด์ดิ้งมันก็มีแต่ในเรื่องเล่าใช่ไหมล่ะ
______________________________________________

How beautiful and yet challenging it is, but you've probably post it in translator...
...and met ultimate failure.
Metamorphosis turned true beaty into pile of garbage, into dead and senseless text, easiest way isn't the right one.

But I won't judge you or teach.
______________________________________________

But maybe if someone would like to write a proper story about Somwang, I would without a doubt put all my heart into new images of her.

Description
I'm proud of this one, as it comes with statement.
It have deep meaning and discusses few philosophical themes realted to our present. All this hidden in a story of one poor girl, crushed by tree.
Pain and beaty are always together, will you agree?

And how about you'll have respect and read it in mother tongue?
______________________________________________
เรื่องมันไม่นานมานี้ ในปี 2564

วันหนึ่งในเดือนพฤษภาคมที่ร้อนระอุ อยู่ๆก็มีฝนเทลงมาจากเมฆดำบนฟ้า สายลมพัดกระหน่ำ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วตอนที่ยังเด็ก พวกเราจะยินดีที่วันเหล่านั้นทำให้ได้ฝ่าฟัน ท้าทายพลังธรรมชาติที่เราไม่อาจเอาชนะได้ ผ่านเวลายาวนานที่มนุษย์พัฒนาวัฒนธรรมและนวัฒกรรมแต่มีอะไรที่เราต่อกรกับสายฝนกระน่ำได้บ้าง พวกเราไม่มีคุณค่าในสายตาของมัน ดั่งเม็ดทรายเม็ดหนึ่งบนหาดทรายที่ถูกกลืนหายไปในคลื่นสมุทรทุกๆวัน เราได้เพียงแต่มองขึ้นอย่างโกรธเกี้ยวแล้วหวังให้มันจบลงโดยเร็ว

สมหวังกลับจากเมืองใหญ่ถึงบ้านในวันนั้น มีหมู่บ้านเล็กๆไกลไปทางตะวันออกเชื่อมด้วยทางลูกรัง จะว่าไกลก็ไกล จะว่าใกล้ก็ใกล้ ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของ สมหวังถ้ามันเป็นวันที่สดใสเปี่ยมสุข เดินตามแนวต้มปาล์มไปตามถนนมันก็เหมือนจะสั้นลง ในวันที่ท้องฟ้ามืดหม่นฝนกระหน่ำเท การเดินทางก็พลันยาวนานขึ้นจนเหมือนการเดินทางไปดวงจันทร์

ทีนี้ฉันขอพูดนอกเรื่องเกี่ยวกับสมหวังหน่อย ซึ่งมันดูจะพูดยากดูสักหน่อย เธอเป็นคนปรับตัวเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่ฉันจะบอกว่าเธอเป็นคนขยันหมั่นเพียรล่ะกัน เอาล่ะฉันคิดว่าคงไม่มีใครสนใจอยากรู้อะไรมากกว่านี้แล้วล่ะ โทษทีที่พึมพัมเหมือนกำลังเมาเฮโรอีนล่ะกัน

เหนือยิ่งขึ้นไปกว่านั้น การเดินทางอาจยาวนานเหมือนทั้งชีวิต พายุค่อยๆรุนแรงกลายเป็นลมหมุนพยายามพรากกำลังใจของต้นปาล์มที่เคยเติบโตมีสุขกับแสงตะวันและดวงจันทร์ พายุมาเยือนผืนดินพร้อมสายฝน เหมือนเป็นพี่น้องร่วมอุทรณ์ การทำลายล้างของมันสอดประสานกัน ด้วยทุกๆก้าวที่สายลมพัดผ่าน สาวน้อยรู้สึกถึงความโกรธเกี้ยวของมัน ดั่งว่ามันจะฆ่าเธอ ทำลายเธอ ทำให้เธอสูญหายไปจากการมีอยู่

สมหวัง ขยับเท้าเร็วรี่จากเดินกลายเป็นวิ่งพร้อมกันกับสายลมที่รุนแรงขึ้น แน่แท้ว่าอย่างไรก็ไม่เร็วไปกว่าพลังแห่งธรรมชาติ ความชิงขังต่อภาวะอากาศเพิ่มพูนขึ้น แต่มีอะไรที่เม็ดทรายจะต่อกรกับธรรมชาติได้เล่า จากความไร้หนทางเด็กสาวโกรธาต่อชะตาที่เผยขึ้นต่อหน้า

ในจังหวะที่ย่ำแย่ที่สุด ลมกระน่ำถอนเอาต้นไม้ใหญ่จากถนนมาทุบลงบนร่างของเธอ ขยี้ร่างหักกระดูกเธอ ทำลายจิตวิญญาณของเธอ ในพริบตาก่อนความตายมาเยือน เธอทอดสายตาครั้งสุดท้ายไปยังทางลูกรัง ประดับข้างด้วยต้นปาล์มไกลออกไปถึงบ้านของเธอ ไม่มีเสียงใด ไม่มีการคร่ำครวญในที่สุด

ที่สุดแล้วแฮปปี้เอนด์ดิ้งมันก็มีแต่ในเรื่องเล่าใช่ไหมล่ะ
______________________________________________

How beautiful and yet challenging it is, but you've probably post it in translator...
...and met ultimate failure.
Metamorphosis turned true beaty into pile of garbage, into dead and senseless text, easiest way isn't the right one.

But I won't judge you or teach.
______________________________________________

But maybe if someone would like to write a proper story about Somwang, I would without a doubt put all my heart into new images of her.