HOME | DD

Description
Het meer
Aan de oever van het meer zit ik aan de waterkant met mijn voeten in het water.
Ik kijk naar de zwanen met hun sierlijke nek.
Ik denk aan vroeger. Vroeger speelde we met het opspattend water.
We moesten uit kijken van onze moeders.
Wij namen het nooit echt serieus we zwommen altijd naar het diepste gedeelte van het meer. Waar we duikte naar het oneindige. Daarna zwommen we weer terug.
Waar we vervolgens een uitbrander kregen van onze moeders.
Met een glimlach namen we dan afscheid.
Ik sta op en ik kijk naar de boom waar we altijd in zaten.
Ik denk aan je ogen je glimlach.
Tranen wellen op in mijn ogen want wat daar gebeurde was onvermijdelijk.
Een traan rolt over mijn wang.
Je moeder belde of ik wist waar je gebleven was.
Ik wist het niet.
Ik rende het huis uit richting het meer.
Ik wist niet waarom. Ik schreeuwde je naam over het meer maar geen antwoordt.
Ik keek naar de boom waar we een paar dagen geleden nog lachend in zaten.
De tranen kon ik niet stoppen.
Ik zakte in elkaar. Ik wist het je was weg.
Achter die glimlach verschuilde dus een geheim van pijn en verdriet.
Die glimlach die ik accepteerde,accepteerde ik ook jouw dood.
Ik ren weg van de herinnering van je ogen,van je glimlach,van je gezicht,van het leven.

Description
Het meer
Aan de oever van het meer zit ik aan de waterkant met mijn voeten in het water.
Ik kijk naar de zwanen met hun sierlijke nek.
Ik denk aan vroeger. Vroeger speelde we met het opspattend water.
We moesten uit kijken van onze moeders.
Wij namen het nooit echt serieus we zwommen altijd naar het diepste gedeelte van het meer. Waar we duikte naar het oneindige. Daarna zwommen we weer terug.
Waar we vervolgens een uitbrander kregen van onze moeders.
Met een glimlach namen we dan afscheid.
Ik sta op en ik kijk naar de boom waar we altijd in zaten.
Ik denk aan je ogen je glimlach.
Tranen wellen op in mijn ogen want wat daar gebeurde was onvermijdelijk.
Een traan rolt over mijn wang.
Je moeder belde of ik wist waar je gebleven was.
Ik wist het niet.
Ik rende het huis uit richting het meer.
Ik wist niet waarom. Ik schreeuwde je naam over het meer maar geen antwoordt.
Ik keek naar de boom waar we een paar dagen geleden nog lachend in zaten.
De tranen kon ik niet stoppen.
Ik zakte in elkaar. Ik wist het je was weg.
Achter die glimlach verschuilde dus een geheim van pijn en verdriet.
Die glimlach die ik accepteerde,accepteerde ik ook jouw dood.
Ik ren weg van de herinnering van je ogen,van je glimlach,van je gezicht,van het leven.