HOME | DD

Description
- Fuck, fuck, fuck, fuck - wyliczał cicho Artur.
Białe, ozdobione niebieskimi dzwonkami kafelki powoli robiły się brązowe, wraz z kolejnymi porcjami wylewającej się z muszli obrzydliwie bulgocącej, grudkowatej cieczy.
- To ostatni raz, kiedy próbuję gotować coś z tej książki - krzyknął wkurzony. - Jak do cholery ten żabojad to robi?! Przecież dokładnie podążałem za instrukcją!
Bardzo żałował, że pozwolił sobie na ten głupi pomysł. Przecież od dawna wszyscy w kółko mu powtarzali, że nie umie gotować. Ale nie - on musiał im udowodnić, że mylą się spisując go na straty!
I tak właśnie skończył we własnym kiblu, próbując powstrzymać lejące się strugi czegoś, co miało być zupą cebulową z grzankami. Niestety, nie miał zielonego pojęcia co powinien zrobić, żeby powstrzymać potok obrzydlistwa, z każdą kolejną chwilą coraz bardziej brudzącego jego jeszcze do niedawna czystą łazienkę.
- Nie ma rady, muszę dzwonić po hydraulika - stwierdził zrezygnowany.
A tak nie lubił prosić kogoś o pomoc. Dodatkowo ostatnio wzywając hydraulika, miało się średnio 2/3 szansy, że będzie to Polak. No ale kibel odmawiał współpracy. Nie pozostało mu za wiele opcji.
Starając się ignorować rozpaćkane ślady, które zostawiał na wykładzinie, podbiegł korytarzem, do swojego gabinetu, gdzie na starym, mahoniowym biurku cicho szumiał laptop.
Otworzył stronę Google i wpisał "Hydraulik Londyn". Kliknął pierwszy lepszy wynik. Jego oczom ukazała się lekko kiczowata strona, z której szczerzyła się do niego rysunkowa postać grubego, ubranego w kombinezon mężczyzny z bujnym wąsem na twarzy, trzymającego klucz francuski i unoszącego kciuk w górę. Przewinął na sam dół, gdzie zobaczył skrzący się, czerwony napis "kontakt". Szybko wyciągnął telefon, przepisał rząd cyferek i kliknął zieloną słuchawkę.
Minęło kilka sekund, podczas których miał okazję wsłuchiwać się w podłużne "biiiii". W końcu ktoś odebrał i rozlazłym, przeciągającym sylaby głosem, wskazującym na nudę, powiedział.
- Witamy w zakładzie hydraulicznym "Golden hand". W czym możemy państwu pomóc?
- Zapchała mi się toaleta. Cały czas wylewa się z niej jakieś świństwo.
- Adres? - odpowiedział, wciąż tym mozolnym głosem, jakby wydanie z siebie dźwięku kosztowało go masę wysiłku.
Artur szybko podał ulicę i numer mieszkania. Miał wrażenie, że usłyszał lekkie poruszenie po drugiej stronie, gdy skończył wymawiać nazwę dosyć luksusowej londyńskiej dzielnicy. Jednak gdy po kilku sekundach, ciągle tym samym, niewzruszonym głosem dostał krótką odpowiedź.
- Nasz serwis już wysłał do pana odpowiedni personel. Powinien być na miejscu za kilka minut.
W tym momencie połączenie zostało zakończone. Artur odłożył telefon i stał przez chwilę w bezruchu, myśląc co może teraz zrobić, skoro hydraulicy mieli przyjechać dopiero za kilka minut. Postanowił tą chwilę poświęcić na próbę uspokojenia się i zrelaksowania. Jednak gdy tylko usiadł w swoim ulubionym, obitym w wysokiej jakości skórę fotelu jego myśli od razu spłynęły do nieszczęsnej zupy cebulowej.
Miał ochotę wyklinać cały świat za swój kompletny brak talentu kulinarnego. Chyba najbardziej niesprawiedliwe było to, że posiłek nad którym on spędzał kilka godzin okazywał się totalną klapą, podczas gdy Francja był w stanie zrobić to samo nieporównywalnie szybciej i lepiej. Nienawidził tego. Nienawidził błysku w jego oku gdy patrzył na niego z pobłażliwością, nienawidził rozciągniętych w drwiącym uśmiechu ust i nienawidził pretensjonalnego tonu, którym oznajmiał wszem i wobec, że Angleterre nie umie gotować.
Gdy właśnie wyżywał się na żabojadzie, rzucając w niego w myślach na zmianę przekleństwami i przypadkowymi przedmiotami, usłyszał dzwonek do bramki. Wstał i wolnym krokiem podszedł do znajdującego się w salonie ekranu, podłączonego z system nagrywającym. Rzucił tylko okiem na obraz z kamery. Gdy zobaczył charakterystyczne kombinezony i firmowe, czerwone czapki z daszkiem i z nadrukiem przedstawiającym złoty klucz francuski bez wahania pozwoli gościom wejść.
Podszedł do drzwi gotowy je otworzyć. Już po chwili do jego uszu dobiegły coraz bardziej nasilające się głosy prowadzących ze sobą rozmowy postaci, przerywany lekkim posapywaniem, wywołanym wspinaczką przez długie schody prowadzące do jego drzwi.
- No i on wiesz, nie za bardzo był na to dobrze nastawiony. No to mu powiedziałam "Chcesz się bić"? A on mi na to "A chcę!". No i cholera jak go z prawego sierpowego nie trzasnąłem, to leżał pod ścianą. Ale wiesz jej to się nie spodobało. Zaczęła się drzeć o pomoc. No to nie mam tam teraz wstępu. Ale z drugiej strony mała strata i tak właściciela nie lubiłem, zawsze krzywo na mnie patrzył jak coś zamawiałem.
Rozległ się cichy śmiech.
- No to nieźle się zabawiałeś! A pomyśleć, że byś się odezwał i razem byśmy balowali. - odpowiedział wesoły głos, próbując obrać obrażony ton.
Anglia zamarł. Znał ten głos. Zresztą jak się zastanowił... Shit, ten drugi też kojarzył!
"Nie, nie, nie, nie to nie może być prawda. Proszę powiedzcie mi, że to tylko sen. Albo zabijcie od razu" - biadolił w myślach Artur.
Ostatnie czego dzisiaj pragnął to towarzystwo swojego przygłupiego braciszka i awanturniczego, upartego obcokrajowca. Ten dzień z minuty na minutę robił się po prostu coraz lepszy!
Po chwili rozległo się pukanie do drzwi. Artur wahał się przez chwilę, myśląc czy jest szansa, że nachalni goście sobie pójdą. Wiedział jednak, że udawanie nieobecności na nic się ma przeciwko uporowi jednego z nich, który jak miał przyjechać naprawić toaletę, to naprawi toaletę. Dodatkowo i tak zdradził już swoją obecność wpuszczając ich przez furtkę. Więc co mógł zrobić? Z nieszczęśliwą miną wpuścił gości do środka.
- No proszę, mówiłem ci, że skądś kojarzę ten adres. Chociaż szczerze wolałbym w życiu o tym domie nie słyszeć, znając lokatora - roześmianym głosem wykrzyknęła ruda personifikacja Irlandii.
- Ciszej kolego, klient nasz pan, nie zniechęcaj na samym wejściu - równie wesoło odpowiedział Feliks.
Anglia po prostu stał nachmurzony wpatrując się w stojący w wejściu beztroski duet.
- Co wy tu robicie? Nie powinniście siedzieć w swoich krajach? Szczególnie ty Poland, bo Ireland jest na tyle blisko, że wizytę można uznać za zrozumiałą - zrobił minę świadczącą, że wciąż niechcianą.
- A no bo widzisz Artur - zaczął jakby lekko zawstydzony Polak. - Zbieram na bilet na samolot. Przyleciałem spotkać się z kumplami, była popijawa, sporo wódki, potem ktoś dorzucił jakiegoś rumu czy czegoś, no i była taka dziewczyna - w tym momencie Feliks zaczął mamrotać coś pod nosem, przez co dało się wyłapać jedynie "idiotę", "szklankę", "portfel" i kilka "kurw".
Irlandia gorliwie potakiwał Polakowi. Sam sprawiał wrażenie, jakby historia nie była dla niego nowością.
Gdy Polak w końcu zamilkł Anglia rzucił wyczekujące spojrzenie bratu.
- A co ja mogę powiedzieć? To co zwykle. Wierzyciele uwzięli się na biedną, bezbronną Irlandię - wyszczerzył się Conor.
- No dobra, macie jakieś tam swoje powody, które z resztą bardzo mnie interesują - prychnął Artur. - Ale jakim do cholery trafem akurat was wysłali do mnie?
- A to już zasługa Felcia. Akurat rozmawiał z Marianem - "nic dziwnego, że miał brzmiał, jakby zaraz miał umrzeć" - pomyślał Anglia - gdy zadzwonił telefon i Felek od razu poprosił o to zlecenie, gdy ogarnął, że chyba kojarzy miejsce. No i tadam, jesteśmy pomóc ci z twoim problemem braciszku!
Wtedy Anglii przypomniał się cel wizyty dwóch niechcianych gości. Na myśl, że będą zaraz musieli paprać się w świństwie, naprawiając toaletę jego humor od razu się poprawił.
- Właśnie, problem! Skoro Poland siedział przy telefonie, to pewnie wychwycił swoim polskim uszkiem w czym rzecz. - Feliks zrobił jakby lekko zawstydzoną minę. - Chodźcie zaprowadzę was.
Ruszył szybkim krokiem, nie oglądając się za siebie. Jednak po ledwo słyszalnym szepcie i cichych wybuchach śmiechu, wywnioskował, że hydraulicy podążają za nim. Starał się wyglądać jak najpewniej - kroczył wyprostowany, nie pozwalając sobie na jeden fałszywy krok.
W końcu stanęli przed prostymi, białymi drzwiami. Artur poczuł nieprzyjemny zapach - słodkawą woń, podobna trochę do odoru rozkładu. Wiedział, że za drzwiami jest dużo gorzej. Gdyby za nim stali zwykli hydraulicy, to pewnie żałowałby ich trochę i tego jakie katusze będą zmuszeni przejść w celu usunięcia usterki.
Ale to byli Irlandia i Polska.
Nie wahając się Artur sięgnął po prostą, mosiężną klamkę i teatralnym gestem przekręcił ją, po czym lekkim ruchem pozwolił drzwiom otworzyć się na oścież.
Zdecydowanie było gorzej niż gdy opuszczał pomieszczenie. Zupa pokryła prawie całą posadzkę, tak, że stąpanie bez wdepnięcia w nią wymagało stałej czujności. Jego kafelki zostały oblane warstwą obrzydlistwa i domagały się porządnego szorowania. Grudkowata maź zdawała się poruszać lekko w górę i dół, wyglądając jakby oddychała. Dodatkowo cały czas wydzielała obrzydliwy, mdląco-słodki smród, przywodzący na myśl zgniłe maliny, które dodatkowo leżą koło trupa. Całość dawała cudownie obleśnie odpychający efekt.
Irlandia zagwizdał.
- Problemy żołądkowe, co Arturek? Znowu gotowałeś coś na własną rękę?
Anglia zaczerwienił się i rzucił mu mordercze spojrzenie. Conor tylko się roześmiał.
Chwilę potem odrobinę spoważniał i ostrożnie, starając się omijać największe skupiska zupy, podszedł do klozetu. Tam przez chwilę przyglądał się badawczo rurze, wychodzącej z muszli. Lekko nacisnął spłuczkę, na co jego uszu dobiegł przeciągły jęk sprzeciwu wydany przez toaletę, gdy jeszcze więcej świństwa wyciekło na podłogę.
- Zapchane na amen - stwierdził. - Nie ma rady, trzeba przepychać. Felek, weź skocz po przepychaczkę.
Polak nie ociągając się raźnym truchtem wybiegł, oddychając z ulgą świeżym powietrzem. Po chwili Anglia usłyszał huk zatrzaskiwanych drzwi. Irlandia nie zwracał na to uwagi, cały czas przyglądał się toalecie jakby była jakimś ciekawym stworzeniem, marszcząc tylko nieznacznie nos przez przykry zapach. Po chwili jakby wyczuwając wzrok brata na plecach odezwał się.
- Coś ty robił z tą biedną toaletę? Nie dość, że ją zapchałeś to jeszcze upaskudziłeś jakimś świństwem. Serca nie masz człowieku? - Podniósł wzrok na Artura z radosnymi iskierkami tańczącymi w zielonych oczach.
Tamten zaczerwienił się. Przecież nie mógł mu powiedzieć co się na prawdę stało! Jego rodzinka miałaby z niego ubaw do końca stulecia! Gorączkowo próbował wymyślić jakieś wytłumaczenie nie brzmiące żałośnie nawet w jego głowie. Nie był w stanie. Każde było równie niedorzeczne co głupie.
- To nie twoja sprawa! - stwierdził w końcu agresywnym tonem Artur, a jego policzki oblały się bladym szkarłatem.
Irlandia tylko się roześmiał. Nie miał okazji nic odpowiedzieć, bowiem do mieszkania wkroczył Polska, niosąc w ręku przepychaczkę i parę różowych kaloszy. Na zdziwione spojrzenie Anglii, utkwione w butach wzruszył ramionami i powiedział.
- Przydadzą się.
Conor wyszedł z toalety na korytarz (Artur głośno wciągnął powietrze na widok uwalonych mazią butów, stąpających po jego posadzce) i wyciągnął rękę w stronę Polaka. Ten posłusznie podał mu przepychaczkę, a sam zaczął zdejmować obuwie, by na jego miejsce wsunąć kalosze.
- No to idziemy Ir! Ku chwale ojczyzny!
- Za wolność narodu!
Roześmiani weszli do łazienki, gdzie ich humor od razu uległ pogorszeniu.
- Cholera, śmierdzi gorzej niż wcześniej - stwierdził Polak, marszcząc nos. - Przypomina mi to trochę dom mojego kumpla, w którym...
- Jeśli zapach był równie cudowny, co ten tutaj, to może darujmy sobie opisy, co? - przerwał mu w pół słowa Conor.
- Tak. to raczej niezgorszy pomysł - powiedział Feliks lekko zieleniejąc na twarzy.
- Ej może trochę przyśpieszycie, co? Dobrze wiecie, że płacę od godziny, więc nie przeciągajcie waszej niechcianej obecności bardziej niż to konieczne.
- Zamknij się zrzędo. Ludzie się fatygują, żeby ci pomóc, wchodzą do czegoś śmierdzącego jak... - przerwał szukając adekwatnego porównania.
- Jak bezdomny, nawalony w trzy dupy menel, leżący pod twoim ulubionym spożywczakiem? - zasugerował Feliks.
Brytyjczycy spojrzeli na niego ze zdziwieniem.
- Zdarzało się - mruknął Polak wzruszając ramionami.
- Może po prostu wrócimy do pracy, a ty Felciu już więcej nie myśl, co? - powiedział Conor, udając, ze patrzy się na towarzysza z zatroskaniem.
- Byłbym wdzięczny - warknął Artur.
Został za to obrzucony niechętnym spojrzeniem dwóch par zielonych oczu.
- Zaraz mu przyłożę jak boga kocham - mruknął Irlandia, ale hydraulicy posłusznie wrócili do pracy.
Polak wsunął przepychaczkę do muszli i zaczął energicznie poruszać nią w górę i w dół. Praca wydała się Arturowi dosyć męcząca. I faktycznie już po chwili na czole Feliksa perlił się pot.
- Co on za cholerstwo wepchnął? Kurna takiego zatoru to jeszcze usuwać nie musiałem.
Po chwili dyszał już ciężko.
- Ja walę za nic się ruszać nie chce. Weź mnie zamień Ir, ja odpadam.
Conor posłusznie przejął przepychaczkę i ponowił pracę.
- Shit, nie przesadzasz. Jak to tam utknęło.
Przez chwilę pracował w ciszy, pod czujnym okiem Anglii, który wolał nie zostawiać tej dwójki bez nadzoru w swoim domu.
- Raźniej przebieraj tymi rękoma, bo potrącę wam za obijanie się - zagroził Anglia.
Irlandia rzucił mu urażone spojrzenie spod marchewkowej grzywki.
- Może zostawisz nas i dasz pracować w spokoju? - zapytał Conor tonem, którego nie można było zaliczyć do uprzejmych.
- I zostawię Polaka sam na sam z moją cenną kolekcją filiżanek? Nie ma mowy! Nie znasz tego kawału o sejfie, który próbują otworzyć Niemcy, Rosjanie i Polacy?
- Tak właściwie to po co ci filiżanki w toalecie? - zapytał zaciekawiony Feliks.
- Lubi się im przyglądać, rozkoszując się swoim dżentelmeństwem, gdy załatwia swoje nieprzystojne potrzeby - zarechotał Irlandia, błyskając złośliwie oczyma.
Anglia rzucił mu zniesmaczone spojrzenie, na co tamten pokazał mu język.
- Co za dzieciuch... - westchnął Artur.
- Powiedział ten co sobie zapycha kibel, bo jego dżentelmeńskie jestestwo nie myśli - odparował Conor.
Feliks wodził rozbawionym spojrzeniem od jednego do drugiego.
Anglia odetchnął i przyjął najspokojniejszy ton na jaki mógł się zdobyć.
- Odmawiam dalszego uczestnictwa w tej niezmierzającej do niczego kłótni, szczególnie, że mam do czynienia z klinicznym przypadkiem idioty.
- No wiesz co Artuś, ranisz moje delikatne serduszko. Sprawia ci to przyjemność, ty bezduszny sadysto?
Feliks nie wytrzymał i parsknął cicho. Anglia powstrzymał się od komentarza.
- Jednak nie ma to jak rodzina, co? - powiedział Polak szczerząc zęby. - Daj mi to Ir, bo się na śmierć zapracujesz.
Polak sięgał po przepychaczkę. Zdążył ją jednak poruszyć jedynie kilka razy, gdy nagle usłyszeli odgłosy podobny do tego, który rozlega się, przy wyciąganiu korek z wanny. Maź, która nie zdążyła wylać się z kibla podczas przepychania, nagle zawirowała i zniknęła w odpływie. Na twarz Feliks wstąpił szeroki uśmiech.
- No i po pracy, rodacy! Zmywamy się z tego upiornego przybytku Ir!
- Już, tylko rozliczę drogiego klienta.
Przez twarz Polaka na sekundę przemknął łobuzerski wyraz.
- To ja tu zostanę i szybko ogarnę czy wszystko działa.
Zanim Anglik zdążył zaprotestować został bezceremonialnie wypchnięty do salonu.
- Zobaczmy... Przyjechaliśmy o jakiejś 12:23, teraz jest 13:37. Zgodnie z regulaminem naszego zakładu każda zaczęta godzina to kolejna dopłata. Jest sobota, po 12. Cennik wskazuje na 100£. Skoro tak należą się dwie stówki.
Artur spojrzał na niego spode łba.
- Za zachowanie pracowników nie dałbym nawet połowy - mruknął ponuro, grzebiąc w kieszeni. - Ale na napiwek nie licz - powiedział obrzucając brata pogardliwym spojrzeniem.
- No wiesz co? Braciszkowi i staremu przyjacielowi odmówisz? Chyba to prawda co mówią ludzie - że nie masz serca.
Artur zacisnął usta w wąską kreskę i zignorował uwagę Irlandczyka. Po chwili wyciągnął dłoń z dwoma banknotami. Z oszałamiającym uśmiechem Conor porwał należność z jego ręki, po czym chełpliwie dał odprowadzić się do drzwi.
Spotkali tam Feliksa, czekającego na towarzysza z zamyśloną miną.
- O już jesteście? Co to za zawiedziona mina Ir?
- Artuś za dużo czasu spędza ze Szkocją i skąpi po opłacie.
Anglia bez słowa wskazał im drzwi, ale Irlandia nie mógł powstrzymać się, od wykorzystania ostatniej okazji, by dopiec bratu.
- Nie musisz dawać nam swoich ciasteczek w podzięce. - rzucił Conor, szczerząc zęby.
Polak popatrzył na niego z pytaniem w oczach.
- Kiedyś dał je Szkocji dziękując za jakieś tam sprawy. A wiadomo, ten dusigrosz zje wszystko, co jest za darmo. Biedak nie opuszczał toalety przez cały dzień. - wyjaśnił rudzielec, gdy Artur obrzucił go piorunującym spojrzeniem.
Feliks zachichotał.
- Nie możecie sobie już łaskawie pójść moi drodzy? Dżentelmeni nie powinni wypraszać gości, ale dla was jestem gotowy uczynić wyjątek.
Polak zrobił urażoną minę. Co jak co, ale jego się od tak nie wyprasza! Po chwili jednak wyraz twarzy zmienił się na złośliwy.
- No to będziemy się chyba zbierać, co Ir? Chodź, przygotuję jakieś dobre schabowe - powiedział szczerząc się do Artura, podczas gdy jego oczy błyszczały złośliwie.
- A wcześniej może skosztujemy trochę tego wyśmienitego, doskonale kwaskowatego żurku? - zapytał tłumiąc śmiech Conor.
- Pewnie. A na deser zjemy trochę pączków z konfiturą truskawkową, Pamiętasz jakie były pyszne? A potem...
- Fuck you - wycedził przez zaciśnięte zęby Artur i trzasnął drzwiami tuż przed nosem ubabranych od stóp do głów w jego potrawie hydraulików.
Miał jeszcze szanse usłyszeć ich złośliwy rechot, gdy na wzajem przedrzeźniali Anglika.
- God damn it! Niech ich jasna cholera trafi!
Nie wiedział, że powtórzy to jeszcze wielokrotnie, gdy przypomni sobie o cennej kolekcji filiżanek. Dopiero wtedy zda sobie sprawę, że nie pilnował Polaka dostatecznie uważnie.

Description
- Fuck, fuck, fuck, fuck - wyliczał cicho Artur.
Białe, ozdobione niebieskimi dzwonkami kafelki powoli robiły się brązowe, wraz z kolejnymi porcjami wylewającej się z muszli obrzydliwie bulgocącej, grudkowatej cieczy.
- To ostatni raz, kiedy próbuję gotować coś z tej książki - krzyknął wkurzony. - Jak do cholery ten żabojad to robi?! Przecież dokładnie podążałem za instrukcją!
Bardzo żałował, że pozwolił sobie na ten głupi pomysł. Przecież od dawna wszyscy w kółko mu powtarzali, że nie umie gotować. Ale nie - on musiał im udowodnić, że mylą się spisując go na straty!
I tak właśnie skończył we własnym kiblu, próbując powstrzymać lejące się strugi czegoś, co miało być zupą cebulową z grzankami. Niestety, nie miał zielonego pojęcia co powinien zrobić, żeby powstrzymać potok obrzydlistwa, z każdą kolejną chwilą coraz bardziej brudzącego jego jeszcze do niedawna czystą łazienkę.
- Nie ma rady, muszę dzwonić po hydraulika - stwierdził zrezygnowany.
A tak nie lubił prosić kogoś o pomoc. Dodatkowo ostatnio wzywając hydraulika, miało się średnio 2/3 szansy, że będzie to Polak. No ale kibel odmawiał współpracy. Nie pozostało mu za wiele opcji.
Starając się ignorować rozpaćkane ślady, które zostawiał na wykładzinie, podbiegł korytarzem, do swojego gabinetu, gdzie na starym, mahoniowym biurku cicho szumiał laptop.
Otworzył stronę Google i wpisał "Hydraulik Londyn". Kliknął pierwszy lepszy wynik. Jego oczom ukazała się lekko kiczowata strona, z której szczerzyła się do niego rysunkowa postać grubego, ubranego w kombinezon mężczyzny z bujnym wąsem na twarzy, trzymającego klucz francuski i unoszącego kciuk w górę. Przewinął na sam dół, gdzie zobaczył skrzący się, czerwony napis "kontakt". Szybko wyciągnął telefon, przepisał rząd cyferek i kliknął zieloną słuchawkę.
Minęło kilka sekund, podczas których miał okazję wsłuchiwać się w podłużne "biiiii". W końcu ktoś odebrał i rozlazłym, przeciągającym sylaby głosem, wskazującym na nudę, powiedział.
- Witamy w zakładzie hydraulicznym "Golden hand". W czym możemy państwu pomóc?
- Zapchała mi się toaleta. Cały czas wylewa się z niej jakieś świństwo.
- Adres? - odpowiedział, wciąż tym mozolnym głosem, jakby wydanie z siebie dźwięku kosztowało go masę wysiłku.
Artur szybko podał ulicę i numer mieszkania. Miał wrażenie, że usłyszał lekkie poruszenie po drugiej stronie, gdy skończył wymawiać nazwę dosyć luksusowej londyńskiej dzielnicy. Jednak gdy po kilku sekundach, ciągle tym samym, niewzruszonym głosem dostał krótką odpowiedź.
- Nasz serwis już wysłał do pana odpowiedni personel. Powinien być na miejscu za kilka minut.
W tym momencie połączenie zostało zakończone. Artur odłożył telefon i stał przez chwilę w bezruchu, myśląc co może teraz zrobić, skoro hydraulicy mieli przyjechać dopiero za kilka minut. Postanowił tą chwilę poświęcić na próbę uspokojenia się i zrelaksowania. Jednak gdy tylko usiadł w swoim ulubionym, obitym w wysokiej jakości skórę fotelu jego myśli od razu spłynęły do nieszczęsnej zupy cebulowej.
Miał ochotę wyklinać cały świat za swój kompletny brak talentu kulinarnego. Chyba najbardziej niesprawiedliwe było to, że posiłek nad którym on spędzał kilka godzin okazywał się totalną klapą, podczas gdy Francja był w stanie zrobić to samo nieporównywalnie szybciej i lepiej. Nienawidził tego. Nienawidził błysku w jego oku gdy patrzył na niego z pobłażliwością, nienawidził rozciągniętych w drwiącym uśmiechu ust i nienawidził pretensjonalnego tonu, którym oznajmiał wszem i wobec, że Angleterre nie umie gotować.
Gdy właśnie wyżywał się na żabojadzie, rzucając w niego w myślach na zmianę przekleństwami i przypadkowymi przedmiotami, usłyszał dzwonek do bramki. Wstał i wolnym krokiem podszedł do znajdującego się w salonie ekranu, podłączonego z system nagrywającym. Rzucił tylko okiem na obraz z kamery. Gdy zobaczył charakterystyczne kombinezony i firmowe, czerwone czapki z daszkiem i z nadrukiem przedstawiającym złoty klucz francuski bez wahania pozwoli gościom wejść.
Podszedł do drzwi gotowy je otworzyć. Już po chwili do jego uszu dobiegły coraz bardziej nasilające się głosy prowadzących ze sobą rozmowy postaci, przerywany lekkim posapywaniem, wywołanym wspinaczką przez długie schody prowadzące do jego drzwi.
- No i on wiesz, nie za bardzo był na to dobrze nastawiony. No to mu powiedziałam "Chcesz się bić"? A on mi na to "A chcę!". No i cholera jak go z prawego sierpowego nie trzasnąłem, to leżał pod ścianą. Ale wiesz jej to się nie spodobało. Zaczęła się drzeć o pomoc. No to nie mam tam teraz wstępu. Ale z drugiej strony mała strata i tak właściciela nie lubiłem, zawsze krzywo na mnie patrzył jak coś zamawiałem.
Rozległ się cichy śmiech.
- No to nieźle się zabawiałeś! A pomyśleć, że byś się odezwał i razem byśmy balowali. - odpowiedział wesoły głos, próbując obrać obrażony ton.
Anglia zamarł. Znał ten głos. Zresztą jak się zastanowił... Shit, ten drugi też kojarzył!
"Nie, nie, nie, nie to nie może być prawda. Proszę powiedzcie mi, że to tylko sen. Albo zabijcie od razu" - biadolił w myślach Artur.
Ostatnie czego dzisiaj pragnął to towarzystwo swojego przygłupiego braciszka i awanturniczego, upartego obcokrajowca. Ten dzień z minuty na minutę robił się po prostu coraz lepszy!
Po chwili rozległo się pukanie do drzwi. Artur wahał się przez chwilę, myśląc czy jest szansa, że nachalni goście sobie pójdą. Wiedział jednak, że udawanie nieobecności na nic się ma przeciwko uporowi jednego z nich, który jak miał przyjechać naprawić toaletę, to naprawi toaletę. Dodatkowo i tak zdradził już swoją obecność wpuszczając ich przez furtkę. Więc co mógł zrobić? Z nieszczęśliwą miną wpuścił gości do środka.
- No proszę, mówiłem ci, że skądś kojarzę ten adres. Chociaż szczerze wolałbym w życiu o tym domie nie słyszeć, znając lokatora - roześmianym głosem wykrzyknęła ruda personifikacja Irlandii.
- Ciszej kolego, klient nasz pan, nie zniechęcaj na samym wejściu - równie wesoło odpowiedział Feliks.
Anglia po prostu stał nachmurzony wpatrując się w stojący w wejściu beztroski duet.
- Co wy tu robicie? Nie powinniście siedzieć w swoich krajach? Szczególnie ty Poland, bo Ireland jest na tyle blisko, że wizytę można uznać za zrozumiałą - zrobił minę świadczącą, że wciąż niechcianą.
- A no bo widzisz Artur - zaczął jakby lekko zawstydzony Polak. - Zbieram na bilet na samolot. Przyleciałem spotkać się z kumplami, była popijawa, sporo wódki, potem ktoś dorzucił jakiegoś rumu czy czegoś, no i była taka dziewczyna - w tym momencie Feliks zaczął mamrotać coś pod nosem, przez co dało się wyłapać jedynie "idiotę", "szklankę", "portfel" i kilka "kurw".
Irlandia gorliwie potakiwał Polakowi. Sam sprawiał wrażenie, jakby historia nie była dla niego nowością.
Gdy Polak w końcu zamilkł Anglia rzucił wyczekujące spojrzenie bratu.
- A co ja mogę powiedzieć? To co zwykle. Wierzyciele uwzięli się na biedną, bezbronną Irlandię - wyszczerzył się Conor.
- No dobra, macie jakieś tam swoje powody, które z resztą bardzo mnie interesują - prychnął Artur. - Ale jakim do cholery trafem akurat was wysłali do mnie?
- A to już zasługa Felcia. Akurat rozmawiał z Marianem - "nic dziwnego, że miał brzmiał, jakby zaraz miał umrzeć" - pomyślał Anglia - gdy zadzwonił telefon i Felek od razu poprosił o to zlecenie, gdy ogarnął, że chyba kojarzy miejsce. No i tadam, jesteśmy pomóc ci z twoim problemem braciszku!
Wtedy Anglii przypomniał się cel wizyty dwóch niechcianych gości. Na myśl, że będą zaraz musieli paprać się w świństwie, naprawiając toaletę jego humor od razu się poprawił.
- Właśnie, problem! Skoro Poland siedział przy telefonie, to pewnie wychwycił swoim polskim uszkiem w czym rzecz. - Feliks zrobił jakby lekko zawstydzoną minę. - Chodźcie zaprowadzę was.
Ruszył szybkim krokiem, nie oglądając się za siebie. Jednak po ledwo słyszalnym szepcie i cichych wybuchach śmiechu, wywnioskował, że hydraulicy podążają za nim. Starał się wyglądać jak najpewniej - kroczył wyprostowany, nie pozwalając sobie na jeden fałszywy krok.
W końcu stanęli przed prostymi, białymi drzwiami. Artur poczuł nieprzyjemny zapach - słodkawą woń, podobna trochę do odoru rozkładu. Wiedział, że za drzwiami jest dużo gorzej. Gdyby za nim stali zwykli hydraulicy, to pewnie żałowałby ich trochę i tego jakie katusze będą zmuszeni przejść w celu usunięcia usterki.
Ale to byli Irlandia i Polska.
Nie wahając się Artur sięgnął po prostą, mosiężną klamkę i teatralnym gestem przekręcił ją, po czym lekkim ruchem pozwolił drzwiom otworzyć się na oścież.
Zdecydowanie było gorzej niż gdy opuszczał pomieszczenie. Zupa pokryła prawie całą posadzkę, tak, że stąpanie bez wdepnięcia w nią wymagało stałej czujności. Jego kafelki zostały oblane warstwą obrzydlistwa i domagały się porządnego szorowania. Grudkowata maź zdawała się poruszać lekko w górę i dół, wyglądając jakby oddychała. Dodatkowo cały czas wydzielała obrzydliwy, mdląco-słodki smród, przywodzący na myśl zgniłe maliny, które dodatkowo leżą koło trupa. Całość dawała cudownie obleśnie odpychający efekt.
Irlandia zagwizdał.
- Problemy żołądkowe, co Arturek? Znowu gotowałeś coś na własną rękę?
Anglia zaczerwienił się i rzucił mu mordercze spojrzenie. Conor tylko się roześmiał.
Chwilę potem odrobinę spoważniał i ostrożnie, starając się omijać największe skupiska zupy, podszedł do klozetu. Tam przez chwilę przyglądał się badawczo rurze, wychodzącej z muszli. Lekko nacisnął spłuczkę, na co jego uszu dobiegł przeciągły jęk sprzeciwu wydany przez toaletę, gdy jeszcze więcej świństwa wyciekło na podłogę.
- Zapchane na amen - stwierdził. - Nie ma rady, trzeba przepychać. Felek, weź skocz po przepychaczkę.
Polak nie ociągając się raźnym truchtem wybiegł, oddychając z ulgą świeżym powietrzem. Po chwili Anglia usłyszał huk zatrzaskiwanych drzwi. Irlandia nie zwracał na to uwagi, cały czas przyglądał się toalecie jakby była jakimś ciekawym stworzeniem, marszcząc tylko nieznacznie nos przez przykry zapach. Po chwili jakby wyczuwając wzrok brata na plecach odezwał się.
- Coś ty robił z tą biedną toaletę? Nie dość, że ją zapchałeś to jeszcze upaskudziłeś jakimś świństwem. Serca nie masz człowieku? - Podniósł wzrok na Artura z radosnymi iskierkami tańczącymi w zielonych oczach.
Tamten zaczerwienił się. Przecież nie mógł mu powiedzieć co się na prawdę stało! Jego rodzinka miałaby z niego ubaw do końca stulecia! Gorączkowo próbował wymyślić jakieś wytłumaczenie nie brzmiące żałośnie nawet w jego głowie. Nie był w stanie. Każde było równie niedorzeczne co głupie.
- To nie twoja sprawa! - stwierdził w końcu agresywnym tonem Artur, a jego policzki oblały się bladym szkarłatem.
Irlandia tylko się roześmiał. Nie miał okazji nic odpowiedzieć, bowiem do mieszkania wkroczył Polska, niosąc w ręku przepychaczkę i parę różowych kaloszy. Na zdziwione spojrzenie Anglii, utkwione w butach wzruszył ramionami i powiedział.
- Przydadzą się.
Conor wyszedł z toalety na korytarz (Artur głośno wciągnął powietrze na widok uwalonych mazią butów, stąpających po jego posadzce) i wyciągnął rękę w stronę Polaka. Ten posłusznie podał mu przepychaczkę, a sam zaczął zdejmować obuwie, by na jego miejsce wsunąć kalosze.
- No to idziemy Ir! Ku chwale ojczyzny!
- Za wolność narodu!
Roześmiani weszli do łazienki, gdzie ich humor od razu uległ pogorszeniu.
- Cholera, śmierdzi gorzej niż wcześniej - stwierdził Polak, marszcząc nos. - Przypomina mi to trochę dom mojego kumpla, w którym...
- Jeśli zapach był równie cudowny, co ten tutaj, to może darujmy sobie opisy, co? - przerwał mu w pół słowa Conor.
- Tak. to raczej niezgorszy pomysł - powiedział Feliks lekko zieleniejąc na twarzy.
- Ej może trochę przyśpieszycie, co? Dobrze wiecie, że płacę od godziny, więc nie przeciągajcie waszej niechcianej obecności bardziej niż to konieczne.
- Zamknij się zrzędo. Ludzie się fatygują, żeby ci pomóc, wchodzą do czegoś śmierdzącego jak... - przerwał szukając adekwatnego porównania.
- Jak bezdomny, nawalony w trzy dupy menel, leżący pod twoim ulubionym spożywczakiem? - zasugerował Feliks.
Brytyjczycy spojrzeli na niego ze zdziwieniem.
- Zdarzało się - mruknął Polak wzruszając ramionami.
- Może po prostu wrócimy do pracy, a ty Felciu już więcej nie myśl, co? - powiedział Conor, udając, ze patrzy się na towarzysza z zatroskaniem.
- Byłbym wdzięczny - warknął Artur.
Został za to obrzucony niechętnym spojrzeniem dwóch par zielonych oczu.
- Zaraz mu przyłożę jak boga kocham - mruknął Irlandia, ale hydraulicy posłusznie wrócili do pracy.
Polak wsunął przepychaczkę do muszli i zaczął energicznie poruszać nią w górę i w dół. Praca wydała się Arturowi dosyć męcząca. I faktycznie już po chwili na czole Feliksa perlił się pot.
- Co on za cholerstwo wepchnął? Kurna takiego zatoru to jeszcze usuwać nie musiałem.
Po chwili dyszał już ciężko.
- Ja walę za nic się ruszać nie chce. Weź mnie zamień Ir, ja odpadam.
Conor posłusznie przejął przepychaczkę i ponowił pracę.
- Shit, nie przesadzasz. Jak to tam utknęło.
Przez chwilę pracował w ciszy, pod czujnym okiem Anglii, który wolał nie zostawiać tej dwójki bez nadzoru w swoim domu.
- Raźniej przebieraj tymi rękoma, bo potrącę wam za obijanie się - zagroził Anglia.
Irlandia rzucił mu urażone spojrzenie spod marchewkowej grzywki.
- Może zostawisz nas i dasz pracować w spokoju? - zapytał Conor tonem, którego nie można było zaliczyć do uprzejmych.
- I zostawię Polaka sam na sam z moją cenną kolekcją filiżanek? Nie ma mowy! Nie znasz tego kawału o sejfie, który próbują otworzyć Niemcy, Rosjanie i Polacy?
- Tak właściwie to po co ci filiżanki w toalecie? - zapytał zaciekawiony Feliks.
- Lubi się im przyglądać, rozkoszując się swoim dżentelmeństwem, gdy załatwia swoje nieprzystojne potrzeby - zarechotał Irlandia, błyskając złośliwie oczyma.
Anglia rzucił mu zniesmaczone spojrzenie, na co tamten pokazał mu język.
- Co za dzieciuch... - westchnął Artur.
- Powiedział ten co sobie zapycha kibel, bo jego dżentelmeńskie jestestwo nie myśli - odparował Conor.
Feliks wodził rozbawionym spojrzeniem od jednego do drugiego.
Anglia odetchnął i przyjął najspokojniejszy ton na jaki mógł się zdobyć.
- Odmawiam dalszego uczestnictwa w tej niezmierzającej do niczego kłótni, szczególnie, że mam do czynienia z klinicznym przypadkiem idioty.
- No wiesz co Artuś, ranisz moje delikatne serduszko. Sprawia ci to przyjemność, ty bezduszny sadysto?
Feliks nie wytrzymał i parsknął cicho. Anglia powstrzymał się od komentarza.
- Jednak nie ma to jak rodzina, co? - powiedział Polak szczerząc zęby. - Daj mi to Ir, bo się na śmierć zapracujesz.
Polak sięgał po przepychaczkę. Zdążył ją jednak poruszyć jedynie kilka razy, gdy nagle usłyszeli odgłosy podobny do tego, który rozlega się, przy wyciąganiu korek z wanny. Maź, która nie zdążyła wylać się z kibla podczas przepychania, nagle zawirowała i zniknęła w odpływie. Na twarz Feliks wstąpił szeroki uśmiech.
- No i po pracy, rodacy! Zmywamy się z tego upiornego przybytku Ir!
- Już, tylko rozliczę drogiego klienta.
Przez twarz Polaka na sekundę przemknął łobuzerski wyraz.
- To ja tu zostanę i szybko ogarnę czy wszystko działa.
Zanim Anglik zdążył zaprotestować został bezceremonialnie wypchnięty do salonu.
- Zobaczmy... Przyjechaliśmy o jakiejś 12:23, teraz jest 13:37. Zgodnie z regulaminem naszego zakładu każda zaczęta godzina to kolejna dopłata. Jest sobota, po 12. Cennik wskazuje na 100£. Skoro tak należą się dwie stówki.
Artur spojrzał na niego spode łba.
- Za zachowanie pracowników nie dałbym nawet połowy - mruknął ponuro, grzebiąc w kieszeni. - Ale na napiwek nie licz - powiedział obrzucając brata pogardliwym spojrzeniem.
- No wiesz co? Braciszkowi i staremu przyjacielowi odmówisz? Chyba to prawda co mówią ludzie - że nie masz serca.
Artur zacisnął usta w wąską kreskę i zignorował uwagę Irlandczyka. Po chwili wyciągnął dłoń z dwoma banknotami. Z oszałamiającym uśmiechem Conor porwał należność z jego ręki, po czym chełpliwie dał odprowadzić się do drzwi.
Spotkali tam Feliksa, czekającego na towarzysza z zamyśloną miną.
- O już jesteście? Co to za zawiedziona mina Ir?
- Artuś za dużo czasu spędza ze Szkocją i skąpi po opłacie.
Anglia bez słowa wskazał im drzwi, ale Irlandia nie mógł powstrzymać się, od wykorzystania ostatniej okazji, by dopiec bratu.
- Nie musisz dawać nam swoich ciasteczek w podzięce. - rzucił Conor, szczerząc zęby.
Polak popatrzył na niego z pytaniem w oczach.
- Kiedyś dał je Szkocji dziękując za jakieś tam sprawy. A wiadomo, ten dusigrosz zje wszystko, co jest za darmo. Biedak nie opuszczał toalety przez cały dzień. - wyjaśnił rudzielec, gdy Artur obrzucił go piorunującym spojrzeniem.
Feliks zachichotał.
- Nie możecie sobie już łaskawie pójść moi drodzy? Dżentelmeni nie powinni wypraszać gości, ale dla was jestem gotowy uczynić wyjątek.
Polak zrobił urażoną minę. Co jak co, ale jego się od tak nie wyprasza! Po chwili jednak wyraz twarzy zmienił się na złośliwy.
- No to będziemy się chyba zbierać, co Ir? Chodź, przygotuję jakieś dobre schabowe - powiedział szczerząc się do Artura, podczas gdy jego oczy błyszczały złośliwie.
- A wcześniej może skosztujemy trochę tego wyśmienitego, doskonale kwaskowatego żurku? - zapytał tłumiąc śmiech Conor.
- Pewnie. A na deser zjemy trochę pączków z konfiturą truskawkową, Pamiętasz jakie były pyszne? A potem...
- Fuck you - wycedził przez zaciśnięte zęby Artur i trzasnął drzwiami tuż przed nosem ubabranych od stóp do głów w jego potrawie hydraulików.
Miał jeszcze szanse usłyszeć ich złośliwy rechot, gdy na wzajem przedrzeźniali Anglika.
- God damn it! Niech ich jasna cholera trafi!
Nie wiedział, że powtórzy to jeszcze wielokrotnie, gdy przypomni sobie o cennej kolekcji filiżanek. Dopiero wtedy zda sobie sprawę, że nie pilnował Polaka dostatecznie uważnie.