HOME | DD

Description
Moknę na pustym przystanku. Gdy widzę autobus, moja bluza jest prawie cała mokra. Wsiadam. W ustach mam lizaka. W autobusie było dość dużo ludzi. Mój wzrok przykuła grupa dziewcząt w moim wieku. A raczej nastoletnich dziwek , które sprzedają na ulicy swoje towarzystwo za paczuszkę białego proszku. Gdy na nie patrzałam czułam wstręt. Twarze niczym choinki wystrojone na święta. Długie, pomalowane w pośpiechu paznokcie i stare 10-centymetrowe szpilki. Krótkie bluzeczki i spódniczki, chodź ja marzłam z swojej bluzie. Modne torebki i farbowane krótkie włosy. Piękne oczy podkreślone zbyt mocno czarnymi liniami. Kpiące uśmiechy na ich pomalowanych twarzach myśląc że są lepsze od zwykłych ludzi bo ich matki pozwoliły im zrobić kolczyk w nosie. W rękach stare telefony, na których z istna grację wypisują esemesy do swoich kochanków. Zajmują po 3 miejsca dla siebie i swoich torem, w których mają fabrykę kosmetyków. Ja spoglądam w brudną szybę, wiatr wiejący przez otwarte oczy rozwiewa moje włosy. Rzucam torbę pod nogi i opieram się o drzwi autobusu. Zakładam słuchawki i próbuje zatopić myśli w za głosnej muzyce. Jednak ich szyderczy śmiech nadal słyszę. Patrzę na nie spod rozwianej grzywki, one obrzucają mnie wzgardzonym spojrzeniem i szeptają miedzy sobą, zapewne o moich niemodnych czarnych ubraniach i starych trampkach. Później wysiadają na obskurnym przystanku, rozpychając się łokciami, wychodząc. Rozmawiają o tych ich facetach na jedną noc, o kochankach, których miały, mają i będę mieć. Sama wychodzę kilka przystanków później. Wiatr nadal pada. Zarzucam torbę na ramie. Podnoszę głowę do góry. Moje włosy mokną. Wyciągam lizaka z ust. Myślę, że chciałabym znowu znaleźć się w twoich ramionach, usiąść jeszcze kiedyś na tej starej, niepomalowanej ławce, wtulając się w twoją pierś. Poczuć znów twoje usta, które łagodnie szeptały, jaka jestem piękna i trzymać twoją zimną dłoń...

Description
Moknę na pustym przystanku. Gdy widzę autobus, moja bluza jest prawie cała mokra. Wsiadam. W ustach mam lizaka. W autobusie było dość dużo ludzi. Mój wzrok przykuła grupa dziewcząt w moim wieku. A raczej nastoletnich dziwek , które sprzedają na ulicy swoje towarzystwo za paczuszkę białego proszku. Gdy na nie patrzałam czułam wstręt. Twarze niczym choinki wystrojone na święta. Długie, pomalowane w pośpiechu paznokcie i stare 10-centymetrowe szpilki. Krótkie bluzeczki i spódniczki, chodź ja marzłam z swojej bluzie. Modne torebki i farbowane krótkie włosy. Piękne oczy podkreślone zbyt mocno czarnymi liniami. Kpiące uśmiechy na ich pomalowanych twarzach myśląc że są lepsze od zwykłych ludzi bo ich matki pozwoliły im zrobić kolczyk w nosie. W rękach stare telefony, na których z istna grację wypisują esemesy do swoich kochanków. Zajmują po 3 miejsca dla siebie i swoich torem, w których mają fabrykę kosmetyków. Ja spoglądam w brudną szybę, wiatr wiejący przez otwarte oczy rozwiewa moje włosy. Rzucam torbę pod nogi i opieram się o drzwi autobusu. Zakładam słuchawki i próbuje zatopić myśli w za głosnej muzyce. Jednak ich szyderczy śmiech nadal słyszę. Patrzę na nie spod rozwianej grzywki, one obrzucają mnie wzgardzonym spojrzeniem i szeptają miedzy sobą, zapewne o moich niemodnych czarnych ubraniach i starych trampkach. Później wysiadają na obskurnym przystanku, rozpychając się łokciami, wychodząc. Rozmawiają o tych ich facetach na jedną noc, o kochankach, których miały, mają i będę mieć. Sama wychodzę kilka przystanków później. Wiatr nadal pada. Zarzucam torbę na ramie. Podnoszę głowę do góry. Moje włosy mokną. Wyciągam lizaka z ust. Myślę, że chciałabym znowu znaleźć się w twoich ramionach, usiąść jeszcze kiedyś na tej starej, niepomalowanej ławce, wtulając się w twoją pierś. Poczuć znów twoje usta, które łagodnie szeptały, jaka jestem piękna i trzymać twoją zimną dłoń...