HOME | DD

Description
Nase opent zijn ogen van schrik. Hij ligt nog steeds in zijn wolvenvorm op de koude vloer. Lyon heeft zich alleen maar dichter tegen hem aan geklemd.
Een nachtmerrie? En een lange ook. En een enge, als we het er toch over hebben. Nase voelt twee koude handen zijn kop grijpen.
“Nachtmerrie?”
Lyon kijkt hem slaapdronken aan en grijnst.
“Laat dat de moeders maar niet horen…”
“Doe niet zo lullig, stuk ongeluk.”
De zachte, maar gemene vrouwenstem komt Nase bekend voor. Lyon kijkt om naar het licht-roze-harig meisje in de hoek van het vertrek.
“Hallo, stuk ongeluk heeft een naam.”
Het meisje knippert verbaast.
“Wacht, sinds wanneer?”
De blonde jongen slaat zijn armen over elkaar en lacht gemeen. Een duidelijk ‘heu heu heu’ lachje.
“Sinds gister!”
Het meisje schiet in de lach.
“sinds gister!”
Ze lacht alleen maar harder. Ze grijpt naar haar buik en leunt met haar hoofd tegen de glazen wand aan, omdat ze zichzelf niet meer overeind kan houden.
“Cat. stop met lachen.”
De lach van het roze harig meisje staakt meteen. Nase was terug verandert en overeind gaan zitten.
“Jij had toch ook geen naam? Daarom…”
Het meisje onderbreekt hem.
“Ik heb een naam, ik wil geen naam, dus ik krijg geen naam.”
Ze slaat haar armen over elkaar om haar punt duidelijker te maken. Nase zucht. Hij kijkt om als hij de glazen deur van het glazen vertrek open hoort gaan.
“Komen jullie mee lieverdjes?”
Nase huivert. De enige die hem zo’n lieve benoeming mogen geven, is zijn moeder en zijn toekomstige vriendin.
“Ja, kom lieverdje.”
Lyon staat alweer buiten, met een grijns op zijn gezicht. Nou vooruit, Lyon mag het ook. De roze-harige staat voor Nase en steek haar hand uit naar hem. Nase pakt haar vast en ze help hem overeind.

Vandaag is het woensdag, dus Nase mag weer eten. In het weeshuis hebben ze namelijk verschillende ‘opvoedmethodes’. Drie om precies te zijn. Nummer een is voor de wezen, of de kinderen zonder bekende ouders. De kinderen die hier onder vallen, moeten zich aan strenge regels houden. Bij overtreden staan er zware straffen klaar. Huilen is verboden. Toch krijgen ze elke dag twee maaltijden. Hier valt Lyon onder. Dit geld overigens niet voor de kinderen waarvan de overleden ouders rijk zijn. Die vallen onder nummer twee. Dat is voor kinderen die aan het weeshuis verkocht zijn. Zij kregen een luxe behandeling, drie tot vijf maaltijden per dag en amper straffen.
Nummer drie is voor de kinderen van criminelen, zoals Nase. Voor deze kinderen zijn er nog meer regels dan voor de rest. Ze krijgen een grote bol droog brood per twee dagen. Huilen is verboden. Lachen is verboden. Emoties over het algemeen zijn verboden. Er worden zware straffen aan toegevoegd.
Voor elk kind dat binnen komt, staat een medisch onderzoek klaar. Hierbij worden ze getest of ze gebruikt kunnen worden voor experimenten. Als je positief uit de test komt, word je leven alleen maar moeilijker.

Nase heeft zijn eten al te pakken, terwijl Lyon nog in de rij staat voor zijn bord. De rij voor broodbollen zijn immers korter. De achterste rij vanaf de plek waar Nase zit, staat Cat ook al te wachten. Wanneer de blonde jongen zijn bord krijgt, glimlacht hij naar het roze-harige meisje.
“Eetsmakelijk Cat!”
Het meisje maakt een geïrriteerd gromgeluid voordat ze antwoord:
“Ik heb geen naam rotjoch!”
Lyon lacht, en ploft naast Nase, in de hoek van de eetzaal, neer. Het houten bankje die tegen de muur aan staat, schommelt daardoor iets heen en weer.
“De volgende dag om te overleven, begint weer.”
Nase zucht en kijkt naar het plafond. Lyon neemt een grote hap van het spek dat op zijn bord lag. Wanneer hij het weg heeft geslikt, antwoord hij.
“Dat wordt een makkie! We hebben elkaar.”
Nase kijkt zijn vriend aan, zonder emoties, maar in zijn ogen verschijnt een glans. Lyon lacht zachtjes wanneer hij het ziet.
De blonde jongen is nog niet eens halverwege zijn bord wanneer de klokken in de torenkamer luiden. De jongen zucht. Hij weet dat hij de rest van zijn eten moet weggooien. Snel propt hij nog iets in zijn mond voordat hij alles in de container kiepert. De twee jongens lopen samen naar de rand van de eetzaal, waar de gang twee kanten op loopt. Nase geeft nog snel een aai over Lyon’s hoofd.
“Overleef heh.”
Lyon knikt, en ze lopen beide een andere kant op.

De klokken hebben al 6 keer geluid sinds het ontbijt. Handelswetenschappen, strategiewetenschappen, Aardrijkskunde en de medische controle zijn al langs geweest. Nu tijd voor muziekles. Het enige goede daar aan, is dat Nase dan weer opgescheept zit met Lyon. De bruinharige jongen kijkt door het raam naar buiten als hij door de lange hallen heen loopt. De zon gaat al weer onder. Elke dag hier voelt als een verspilling. Maar als hij om zich heen kijkt, ziet hij dat hij een van de enigste is die daar zo over denkt. Iedereen schijnt het te accepteren om als stront behandelt te worden. Nase stopt in het midden waar de gangen kruisen. Hij kijkt om zich heen.
Shit.
“Verdwaald, Keffertje?”
Nase hoort de zachte, maar gemene stem van het roze-harige meisje naast hem. Hij slaat zijn armen over elkaar en kijkt weer door het raam.
“Niet bepaald…..Eigenlijk wel.”
Het meisje lacht.
“acht, je loopt hier pas acht jaar rond. Deze kant.”
Ze slaat linksaf. Nase volgt haar. Zijn ogen glimmen.
“Dank je Cat”
Het meisje kijkt geïrriteerd om.
“Ik heb geen naam!”
Al snel komt het tweetal bij grote, hoge deuren die helemaal open staan. Het muzieklokaal. Het is een grote zaal, ingericht als een orkest. Alle instrumenten waarvan je kan dromen, staan hier. Elk kind dat hier binnenkomt, moet twee instrumenten kiezen. Nase, heeft er vier. Hij heeft die van Ellen overgenomen. Hij krijgt nu les in basgitaar, viool, harp en drums. Omdat je voor basgitaar en harp de basis van gitaar en piano nodig hebt, krijgt Nase daar ook nog les in. De jongen heeft sinds de tweede week al spijt van zijn keuzes. Lyon speelt gitaar en drums. Het rozeharige meisje speelt dwarsfluit en koos haar stem als instrument.
De twee lopen rustig naar binnen en zoeken hun vaste plek op. Tot aan het avondeten wordt er door geoefend.

“Yosh.”
Lyon’s shirt wordt met een krachtige zwaai over zijn hoofd getrokken door zijn kamergenoot. De blonde jongen schut zijn hoofd snel om alle haren weer op de goede plek te laten vallen. Gelijk daarna, schuift Nase ze weer opzij.
“Laat eens zien…”Mompelt hij. Hij laat zijn vingers langzaam glijden over de nieuwe wonden die hij aantreft op de blote rug. Lyon bijt op zijn lip, proberend niet te laten merken dat het pijn doet. Nase ploft neer op zijn bed en trekt zijn vriend tussen zijn benen. Dan legt hij zijn hoofd tegen de schouder van Lyon en slaakt een zucht. Lyon daarin tegen, glimlacht.
“Zeven vandaag. Valt mee.”
Nase tilt zijn hoofd weer op.
“Het zijn wel diepe wonden. Niet van een zweep dit keer…”
“Klopt.”
Lyon draait zich om.
“En jij?”
Nase trekt zijn hemd ook uit en draait zijn rug richting de blonde jongen. Een groot litteken wordt zichtbaar daardoor. Het bedekt zijn hele rug en lijkt net alsof een geweldig groot vijf-klauwig monster zijn rug heeft bekrast. Eigenlijk, was het een zes klauwig monster. Alleen Nase rug was toen nog klein, en alle klauwen pasten er niet op.
“Twaalf.”
Nase trekt zich niks van de pijn af als Lyon zijn hand op de littekens van de zweepslagen legt.
“Ze vallen amper op, door de grote.”
Om een of andere reden klinkt Lyon’s stem vrolijk. Zoals altijd eigenlijk. Nase kijkt over zijn schouder naar de glimlach van de blonde vriend. De glimlach ziet hij zo vaak. Zelfs als Lyon gestraft wordt, de glimlach staat ook dan op zijn gezicht. Nase begrijpt nog steeds niet hoe. Hij legt zijn hand in de blonde haren, en trekt Lyon’s hoofd dichterbij. Lyon laat het toe. Nase plaatst zijn andere hand op de wang, die zich nu dicht bij zijn gezicht bevind. Lyon’s glimlach groeit breder, hij legt rustig zijn voorhoofd tegen die van Nase.
Dan opent de deur zich rustig. De ogen van het tweetal glijden geleidelijk naar de opengaande ingang. Het rozeharige meisje komt binnen. Ze volgt de deur met haar ogen.
“Nase. Je bent nodig in….”
Haar mond valt iets open, haar ogen openen wijd en haar gezicht kleurt rood.
“Naakte mannen.”
Ze draait zich snel om en loopt zo snel ze kan de ruimte weer uit. De deur sluit zich achter haar. Lyon en Nase kijken elkaar vragend aan. Wat? Ze hebben hun broek toch nog aan?

Description
Nase opent zijn ogen van schrik. Hij ligt nog steeds in zijn wolvenvorm op de koude vloer. Lyon heeft zich alleen maar dichter tegen hem aan geklemd.
Een nachtmerrie? En een lange ook. En een enge, als we het er toch over hebben. Nase voelt twee koude handen zijn kop grijpen.
“Nachtmerrie?”
Lyon kijkt hem slaapdronken aan en grijnst.
“Laat dat de moeders maar niet horen…”
“Doe niet zo lullig, stuk ongeluk.”
De zachte, maar gemene vrouwenstem komt Nase bekend voor. Lyon kijkt om naar het licht-roze-harig meisje in de hoek van het vertrek.
“Hallo, stuk ongeluk heeft een naam.”
Het meisje knippert verbaast.
“Wacht, sinds wanneer?”
De blonde jongen slaat zijn armen over elkaar en lacht gemeen. Een duidelijk ‘heu heu heu’ lachje.
“Sinds gister!”
Het meisje schiet in de lach.
“sinds gister!”
Ze lacht alleen maar harder. Ze grijpt naar haar buik en leunt met haar hoofd tegen de glazen wand aan, omdat ze zichzelf niet meer overeind kan houden.
“Cat. stop met lachen.”
De lach van het roze harig meisje staakt meteen. Nase was terug verandert en overeind gaan zitten.
“Jij had toch ook geen naam? Daarom…”
Het meisje onderbreekt hem.
“Ik heb een naam, ik wil geen naam, dus ik krijg geen naam.”
Ze slaat haar armen over elkaar om haar punt duidelijker te maken. Nase zucht. Hij kijkt om als hij de glazen deur van het glazen vertrek open hoort gaan.
“Komen jullie mee lieverdjes?”
Nase huivert. De enige die hem zo’n lieve benoeming mogen geven, is zijn moeder en zijn toekomstige vriendin.
“Ja, kom lieverdje.”
Lyon staat alweer buiten, met een grijns op zijn gezicht. Nou vooruit, Lyon mag het ook. De roze-harige staat voor Nase en steek haar hand uit naar hem. Nase pakt haar vast en ze help hem overeind.

Vandaag is het woensdag, dus Nase mag weer eten. In het weeshuis hebben ze namelijk verschillende ‘opvoedmethodes’. Drie om precies te zijn. Nummer een is voor de wezen, of de kinderen zonder bekende ouders. De kinderen die hier onder vallen, moeten zich aan strenge regels houden. Bij overtreden staan er zware straffen klaar. Huilen is verboden. Toch krijgen ze elke dag twee maaltijden. Hier valt Lyon onder. Dit geld overigens niet voor de kinderen waarvan de overleden ouders rijk zijn. Die vallen onder nummer twee. Dat is voor kinderen die aan het weeshuis verkocht zijn. Zij kregen een luxe behandeling, drie tot vijf maaltijden per dag en amper straffen.
Nummer drie is voor de kinderen van criminelen, zoals Nase. Voor deze kinderen zijn er nog meer regels dan voor de rest. Ze krijgen een grote bol droog brood per twee dagen. Huilen is verboden. Lachen is verboden. Emoties over het algemeen zijn verboden. Er worden zware straffen aan toegevoegd.
Voor elk kind dat binnen komt, staat een medisch onderzoek klaar. Hierbij worden ze getest of ze gebruikt kunnen worden voor experimenten. Als je positief uit de test komt, word je leven alleen maar moeilijker.

Nase heeft zijn eten al te pakken, terwijl Lyon nog in de rij staat voor zijn bord. De rij voor broodbollen zijn immers korter. De achterste rij vanaf de plek waar Nase zit, staat Cat ook al te wachten. Wanneer de blonde jongen zijn bord krijgt, glimlacht hij naar het roze-harige meisje.
“Eetsmakelijk Cat!”
Het meisje maakt een geïrriteerd gromgeluid voordat ze antwoord:
“Ik heb geen naam rotjoch!”
Lyon lacht, en ploft naast Nase, in de hoek van de eetzaal, neer. Het houten bankje die tegen de muur aan staat, schommelt daardoor iets heen en weer.
“De volgende dag om te overleven, begint weer.”
Nase zucht en kijkt naar het plafond. Lyon neemt een grote hap van het spek dat op zijn bord lag. Wanneer hij het weg heeft geslikt, antwoord hij.
“Dat wordt een makkie! We hebben elkaar.”
Nase kijkt zijn vriend aan, zonder emoties, maar in zijn ogen verschijnt een glans. Lyon lacht zachtjes wanneer hij het ziet.
De blonde jongen is nog niet eens halverwege zijn bord wanneer de klokken in de torenkamer luiden. De jongen zucht. Hij weet dat hij de rest van zijn eten moet weggooien. Snel propt hij nog iets in zijn mond voordat hij alles in de container kiepert. De twee jongens lopen samen naar de rand van de eetzaal, waar de gang twee kanten op loopt. Nase geeft nog snel een aai over Lyon’s hoofd.
“Overleef heh.”
Lyon knikt, en ze lopen beide een andere kant op.

De klokken hebben al 6 keer geluid sinds het ontbijt. Handelswetenschappen, strategiewetenschappen, Aardrijkskunde en de medische controle zijn al langs geweest. Nu tijd voor muziekles. Het enige goede daar aan, is dat Nase dan weer opgescheept zit met Lyon. De bruinharige jongen kijkt door het raam naar buiten als hij door de lange hallen heen loopt. De zon gaat al weer onder. Elke dag hier voelt als een verspilling. Maar als hij om zich heen kijkt, ziet hij dat hij een van de enigste is die daar zo over denkt. Iedereen schijnt het te accepteren om als stront behandelt te worden. Nase stopt in het midden waar de gangen kruisen. Hij kijkt om zich heen.
Shit.
“Verdwaald, Keffertje?”
Nase hoort de zachte, maar gemene stem van het roze-harige meisje naast hem. Hij slaat zijn armen over elkaar en kijkt weer door het raam.
“Niet bepaald…..Eigenlijk wel.”
Het meisje lacht.
“acht, je loopt hier pas acht jaar rond. Deze kant.”
Ze slaat linksaf. Nase volgt haar. Zijn ogen glimmen.
“Dank je Cat”
Het meisje kijkt geïrriteerd om.
“Ik heb geen naam!”
Al snel komt het tweetal bij grote, hoge deuren die helemaal open staan. Het muzieklokaal. Het is een grote zaal, ingericht als een orkest. Alle instrumenten waarvan je kan dromen, staan hier. Elk kind dat hier binnenkomt, moet twee instrumenten kiezen. Nase, heeft er vier. Hij heeft die van Ellen overgenomen. Hij krijgt nu les in basgitaar, viool, harp en drums. Omdat je voor basgitaar en harp de basis van gitaar en piano nodig hebt, krijgt Nase daar ook nog les in. De jongen heeft sinds de tweede week al spijt van zijn keuzes. Lyon speelt gitaar en drums. Het rozeharige meisje speelt dwarsfluit en koos haar stem als instrument.
De twee lopen rustig naar binnen en zoeken hun vaste plek op. Tot aan het avondeten wordt er door geoefend.

“Yosh.”
Lyon’s shirt wordt met een krachtige zwaai over zijn hoofd getrokken door zijn kamergenoot. De blonde jongen schut zijn hoofd snel om alle haren weer op de goede plek te laten vallen. Gelijk daarna, schuift Nase ze weer opzij.
“Laat eens zien…”Mompelt hij. Hij laat zijn vingers langzaam glijden over de nieuwe wonden die hij aantreft op de blote rug. Lyon bijt op zijn lip, proberend niet te laten merken dat het pijn doet. Nase ploft neer op zijn bed en trekt zijn vriend tussen zijn benen. Dan legt hij zijn hoofd tegen de schouder van Lyon en slaakt een zucht. Lyon daarin tegen, glimlacht.
“Zeven vandaag. Valt mee.”
Nase tilt zijn hoofd weer op.
“Het zijn wel diepe wonden. Niet van een zweep dit keer…”
“Klopt.”
Lyon draait zich om.
“En jij?”
Nase trekt zijn hemd ook uit en draait zijn rug richting de blonde jongen. Een groot litteken wordt zichtbaar daardoor. Het bedekt zijn hele rug en lijkt net alsof een geweldig groot vijf-klauwig monster zijn rug heeft bekrast. Eigenlijk, was het een zes klauwig monster. Alleen Nase rug was toen nog klein, en alle klauwen pasten er niet op.
“Twaalf.”
Nase trekt zich niks van de pijn af als Lyon zijn hand op de littekens van de zweepslagen legt.
“Ze vallen amper op, door de grote.”
Om een of andere reden klinkt Lyon’s stem vrolijk. Zoals altijd eigenlijk. Nase kijkt over zijn schouder naar de glimlach van de blonde vriend. De glimlach ziet hij zo vaak. Zelfs als Lyon gestraft wordt, de glimlach staat ook dan op zijn gezicht. Nase begrijpt nog steeds niet hoe. Hij legt zijn hand in de blonde haren, en trekt Lyon’s hoofd dichterbij. Lyon laat het toe. Nase plaatst zijn andere hand op de wang, die zich nu dicht bij zijn gezicht bevind. Lyon’s glimlach groeit breder, hij legt rustig zijn voorhoofd tegen die van Nase.
Dan opent de deur zich rustig. De ogen van het tweetal glijden geleidelijk naar de opengaande ingang. Het rozeharige meisje komt binnen. Ze volgt de deur met haar ogen.
“Nase. Je bent nodig in….”
Haar mond valt iets open, haar ogen openen wijd en haar gezicht kleurt rood.
“Naakte mannen.”
Ze draait zich snel om en loopt zo snel ze kan de ruimte weer uit. De deur sluit zich achter haar. Lyon en Nase kijken elkaar vragend aan. Wat? Ze hebben hun broek toch nog aan?