HOME | DD

Description
Zoran rozejrzał się po salonie w domu Jurka. Może ta cała impreza z okazji jego urodzin nie była takim złym pomysłem. Jubilat i reszta chłopaków zdawali się dobrze bawić. Zoran też musiał przyznać, że nie jest źle. Alkohol trochę pomagał w tej ocenie. Flaszka wódki od niego i piwa przemycone przez Roberto i Luisa trochę pomogły w imprezie.

Zoran uśmiechnął się pod nosem. Podrapał Kajtka za uchem i wyszedł na balkon. Wieczór był ciepły i wiał lekki wiatr, co było miłą odmianą w porównaniu z zaduchem wewnątrz domu. Usłyszał brzdęk kieliszków. Odwrócił się i zobaczył Jurka z butelką rakiji w dłoni i dwoma kieliszkami w drugiej.

- Pomyślałem, że może zechcesz spróbować. Roberto udało się otworzyć barek moich rodziców. Więc...chcesz trochę?- spytał. Wydawał się być weselszy i bardziej rozluźniony niż zwykle.

Zoran nie miał nic przeciwko. Jurek przyniósł jakiś koc, na którym usiedli. Reszta chłopaków bawiła się dobrze nawet bez jubilata.

Siedzieli, więc na balkonie popijając rakije i gadając. W pewnym momencie Jurek spojrzał na zegarek.

- O tej godzinie szesnaście lat temu przyszedłem na świat.

-Wszystkiego najlepszego.- powiedział Zoran- Życzę ci zdrowia, szczęścia i tego, żebyś się wziął w garść.

-Dzięki. Zwłaszcza, za to ostatnie.- odpowiedział Jurek. Wyglądał na trochę obrażonego.

-Stwierdzam fakt. Zbyt często się wahasz. Powinieneś…

Jurek nie pozwolił Zoranowi dokończyć. Zamiast tego pocałował go. Bardzo delikatnie. Po prostu przyłożył swoje usta do ust Zorana. To jednak wystarczyło, by wytrącić bruneta z równowagi.

To nie był pierwszy raz. Wcześniej też zdarzało im się całować. Kilka razy tak samo delikatnie i niewinnie. Nigdy o tym później nie rozmawiali. Zoran odsuwał od siebie te wspomnienia jak tylko mógł. Wspomnienia ciepła innej osoby, tej delikatności i... Nie, Zoran nie chciał o tym myśleć. Wiec kiedy Jurek odsunął się od niego i powiedział:

-Ty też mógłbyś przestać się wahać.

Zoran nie wiedział co mu odpowiedzieć. Zawsze walczył do końca i starał się nigdy nie wahać. A także zachowywać dystans. Ale z jakiegoś powodu przy Jurku miał z tym problemy. Nie wiedział, dlaczego. Irytowało go to. Najprostsze co mógł zrobić, to odepchnąć teraz Jurka. Albo... zaryzykować.

Ten pocałunek nie był już tak delikatny jak poprzedni. Był bardziej agresywny i bardziej... namiętny. Smakował alkoholem i czekoladą. Dziwne połączenie. Dorosło-dziecięce. Oni też tacy byli.

Dorośli i dziecięcy jednocześnie. Wahający się, ale pragnący działać. Gdzieś w podświadomości wiedzący co czują, ale bojący się do tego przyznać.

Kiedy się od siebie odsunęli, nie powiedzieli nic. Wrócili do reszty udając, że nic się nie stało.

Jednak gdzieś w głębi duszy obaj wiedzieli, że to nie koniec.

Tylko początek.