HOME | DD

Description

Jak Rosemary czuła się po przybyciu do bractwa?
Była zagubiona. Nie miała do kogo się zwrócić, bo jak ma komuś ufać? Kompletnie ich nie zna i jeden z adeptów podczas przywitania do bractwa pokazał że nie musi się obawiać jedynie tych ubranych w czerwień, a powinna też bronić gardło przy tych wyglądających jak ona, ubranych jak ona. Nie chciała uwierzyć że wampiry istnieją - bo chociaż lubi czytać powieści fantasy, tak nie lubiła zmiany w życiu którą to oznaczało. Nie podobało jej się jak nagle każdy poddał się syndromu sztokholmskiemu. Spodziewała się że ludzie którzy dotarli tam z własnej chęci mogą tak zrobić, ale ci porwani?
Dlatego unikała ludzi. Chodziła po dziedzińcu, gdzie się obudziła w ciągu dnia by uświadomić sobie że to była prawda, że to serio się wydarzyło i nie obudzi się nagle w swoim łóżku z książką na twarzy. Światło było także oznaką tego że jest bezpieczna, nie?
Zważając na jej niechęć do spania sądziła że może znowu nie spała za długo i ma halucynacje po jednej z książek o wampirach którą przeczytała. Niestety okazało się to nieprawdą. Stres się nasilał, ale połowa jej życia była stresem więc wie jak postępować by nagle nie dostać ataku. To nie tak że może bardziej osiwieć.
Na tą chwilę wampiry stają się okropnie odrzucające. Ich zachowanie? Ciche groźby wplątane w rozmowy (przynajmniej tak ona widzi niektóre słowa mówione przez wampiry względem ludzi)? Pytania jak jej się tu podoba?
Powoli dochodzi do siebie, odnajduje swój cel w bractwie. Jednak na razie nie podąża torem chęci stania się wampirem. Na razie poznaje wroga i zasady gry.

W sumie, sam obrazek skończyłam jakiś tydzień temu, ale myślałam by zamiast tego napisać coś bo ten obrazek wydawał się mało zadaniowy. Ale niestety, większość czasu maszerowała z książką i rozmyślała. Jednak nie udało mi się bo zapomniałam w ogóle zacząć, co chwile odrzucając to na później XD

Description

Jak Rosemary czuła się po przybyciu do bractwa?
Była zagubiona. Nie miała do kogo się zwrócić, bo jak ma komuś ufać? Kompletnie ich nie zna i jeden z adeptów podczas przywitania do bractwa pokazał że nie musi się obawiać jedynie tych ubranych w czerwień, a powinna też bronić gardło przy tych wyglądających jak ona, ubranych jak ona. Nie chciała uwierzyć że wampiry istnieją - bo chociaż lubi czytać powieści fantasy, tak nie lubiła zmiany w życiu którą to oznaczało. Nie podobało jej się jak nagle każdy poddał się syndromu sztokholmskiemu. Spodziewała się że ludzie którzy dotarli tam z własnej chęci mogą tak zrobić, ale ci porwani?
Dlatego unikała ludzi. Chodziła po dziedzińcu, gdzie się obudziła w ciągu dnia by uświadomić sobie że to była prawda, że to serio się wydarzyło i nie obudzi się nagle w swoim łóżku z książką na twarzy. Światło było także oznaką tego że jest bezpieczna, nie?
Zważając na jej niechęć do spania sądziła że może znowu nie spała za długo i ma halucynacje po jednej z książek o wampirach którą przeczytała. Niestety okazało się to nieprawdą. Stres się nasilał, ale połowa jej życia była stresem więc wie jak postępować by nagle nie dostać ataku. To nie tak że może bardziej osiwieć.
Na tą chwilę wampiry stają się okropnie odrzucające. Ich zachowanie? Ciche groźby wplątane w rozmowy (przynajmniej tak ona widzi niektóre słowa mówione przez wampiry względem ludzi)? Pytania jak jej się tu podoba?
Powoli dochodzi do siebie, odnajduje swój cel w bractwie. Jednak na razie nie podąża torem chęci stania się wampirem. Na razie poznaje wroga i zasady gry.

W sumie, sam obrazek skończyłam jakiś tydzień temu, ale myślałam by zamiast tego napisać coś bo ten obrazek wydawał się mało zadaniowy. Ale niestety, większość czasu maszerowała z książką i rozmyślała. Jednak nie udało mi się bo zapomniałam w ogóle zacząć, co chwile odrzucając to na później XD