HOME | DD

Description
"Nienawidzę cię..."

Śmieje się, gdy to mówisz. Gdy to wykrzykujesz podczas kłótni. Bo wiem, że to kłamstwo. Czy gdybyś naprawdę mnie nienawidziła byłabyś ze mną? Wciąż do mnie wracasz. A ja czekam cierpliwie bo wiem, że
warto. Potrafisz obrazić się o byle głupotę. Często masz huśtawki nastrojów. Czasem uderzysz. Lekko. Ostrzegawczo. Często podnosisz głos. Czasem krzyczysz na całe gardło. Często szybko ci przechodzi.
Czasem potrafisz zniknąć na dłuższy czas. Milczeć, unikać jakbyś w ogóle nie istniała. Często fałszywie, trochę wrednie z nutką pobłażania się uśmiechasz. Czasem uśmiechasz się szczerze od serca. Kocham
ten uśmiech. Jest jak nagroda na, którą trzeba sobie zasłużyć. Nie każdy go widział. Mało kto w ogóle wie, że umiesz się tak uśmiechać. Często unosisz się dumą. Nie pokazujesz swoich słabości. Czasem płaczesz.
Długo, głośno, przeraźliwie wręcz. Nienawidzę tego. Nie lubię patrzeć jak płaczesz. Jednak czuję się też wtedy wyjątkowy. To moja szansa, żeby cię pocieszyć. Jestem jedynym, któremu pozwalasz się zobaczyć w
takim stanie. I jedynym, który potrafi cię wtedy uspokoić.

"Nienawidzę cię!"

Chichocze pod nosem. Znowu? Powtarzasz się wiesz? I tak nie uwierzę. Wiem, że to kłamstwo. Obojętnie czy powiesz to podniesionym głosem czy normalnie. I tak ci nie uwierzę. Bo wiem, że mnie kochasz.
A, że każesz mi spadać albo mnie unikasz? To nie pierwszy raz. Pewnie znowu masz humorki. Nie długo ci przejdzie i znowu będzie dobrze. Nie odbierasz moich telefonów? Spoko poczekam. Kiedyś ci
przejdzie. Ja i tak cię kocham...

"Podany numer nie istnieje..."

Zmieniłaś numer? Czemu? Czy to faktycznie moja wina?... Nie. Na pewno nie. Przecież mnie kochasz nie? A, że mamy teraz ciche dni... To przecież nie powód do zmiany numeru. Pewnie zepsuł ci się telefon czy
coś. Tak, na pewno. A, że nie odpisujesz mi na maile... To nie pierwszy raz więc nic się nie stało. Poczekam. Wiem, że warto.

"Nienawidzę cię!!"

Już się nie śmieje. Krzyknęłaś. To nie zdarza się często. Czyżbyś jednak miała mnie dość? Zbiera mi się na płacz. Nie warto było czekać? Zaciskam bezsilnie pięści. Na prawdę mnie nienawidzisz? Ale przecież...
Tyle razem przeszliśmy! Tyle kłótni i szczęśliwych wspomnień. To nie pierwszy raz, gdy to mówisz. Czy ty... Kłamałaś mówiąc, że mnie kochasz? A nie... Ty nigdy tego nie powiedziałaś. To ja sobie to ubzdurałem.
Po moich policzkach ciekną łzy. Ledwo powstrzymuje się od łkania. Patrzysz na mnie. To wiem na pewno. Ale nie wiem już jaki masz wyraz twarzy. Mimo okularów obraz jest rozmazany przez łzy. Pewnie
wciąż masz ten zagniewany wzrok. Może to nawet dobrze, że go nie widzę.

"... Nie płacz. Czemu to robisz? Przestań!"

Zdejmujesz mi okulary i przyciskasz moją głowę do swojego ramienia. Czule gładzisz moje włosy. Pomyliłem się? Obejmuję cię i zaczynam szlochać. Najpierw cicho, a potem coraz głośniej. Nie potrafię przestać.
Pierwszy raz przy tobie płaczę. Czyżbym cię przestraszył? Przepraszasz i zakładasz mi na nos okulary. Przyznajesz, że tym razem przesadziłaś. Pytania bardzo szybko wylatują z moich ust. Tłumaczysz się.
Ukradli ci telefon więc zmieniłaś numer. Nie odpisywałaś bo masz szlaban na komputer. Unikałaś mnie bo miałaś ogrom nauki... Zaraz. Od kiedy ty się uczysz!? Lekko uderzasz mnie w głowę i podniesionym
głosem mówisz, że robisz to dla mnie. Jednak mnie słuchasz, gdy ci to wypominam? Jak miło.

"Kocham cię idioto..."

I znowu jest jak dawniej. A nawet lepiej. Pierwszy raz nie musiałem dorabiać sobie zakończenia. Powiedziałaś to. Czyli, że jednak ci na mnie zależy. Teraz uważasz na słowa. Wciąż powtarzasz, że mnie
nienawidzisz. Jednak już nie podnosisz głosu i nie krzyczysz. Boisz się, że znowu się popłaczę? Nie mam zamiaru. Zamiast tego śmieję się głośno, na cały głos. Bo wiem, że kłamiesz. I cieszę się, że to robisz.
Bo po tych wszystkich "Nienawidzę cię!" zawsze jest cicho wyszeptane "Tylko nie płacz. Kocham cię durniu". Zmieniłaś się od tamtej kłótni. I ja chyba też. Cieszę się, że cię mam!

Description
"Nienawidzę cię..."

Śmieje się, gdy to mówisz. Gdy to wykrzykujesz podczas kłótni. Bo wiem, że to kłamstwo. Czy gdybyś naprawdę mnie nienawidziła byłabyś ze mną? Wciąż do mnie wracasz. A ja czekam cierpliwie bo wiem, że
warto. Potrafisz obrazić się o byle głupotę. Często masz huśtawki nastrojów. Czasem uderzysz. Lekko. Ostrzegawczo. Często podnosisz głos. Czasem krzyczysz na całe gardło. Często szybko ci przechodzi.
Czasem potrafisz zniknąć na dłuższy czas. Milczeć, unikać jakbyś w ogóle nie istniała. Często fałszywie, trochę wrednie z nutką pobłażania się uśmiechasz. Czasem uśmiechasz się szczerze od serca. Kocham
ten uśmiech. Jest jak nagroda na, którą trzeba sobie zasłużyć. Nie każdy go widział. Mało kto w ogóle wie, że umiesz się tak uśmiechać. Często unosisz się dumą. Nie pokazujesz swoich słabości. Czasem płaczesz.
Długo, głośno, przeraźliwie wręcz. Nienawidzę tego. Nie lubię patrzeć jak płaczesz. Jednak czuję się też wtedy wyjątkowy. To moja szansa, żeby cię pocieszyć. Jestem jedynym, któremu pozwalasz się zobaczyć w
takim stanie. I jedynym, który potrafi cię wtedy uspokoić.

"Nienawidzę cię!"

Chichocze pod nosem. Znowu? Powtarzasz się wiesz? I tak nie uwierzę. Wiem, że to kłamstwo. Obojętnie czy powiesz to podniesionym głosem czy normalnie. I tak ci nie uwierzę. Bo wiem, że mnie kochasz.
A, że każesz mi spadać albo mnie unikasz? To nie pierwszy raz. Pewnie znowu masz humorki. Nie długo ci przejdzie i znowu będzie dobrze. Nie odbierasz moich telefonów? Spoko poczekam. Kiedyś ci
przejdzie. Ja i tak cię kocham...

"Podany numer nie istnieje..."

Zmieniłaś numer? Czemu? Czy to faktycznie moja wina?... Nie. Na pewno nie. Przecież mnie kochasz nie? A, że mamy teraz ciche dni... To przecież nie powód do zmiany numeru. Pewnie zepsuł ci się telefon czy
coś. Tak, na pewno. A, że nie odpisujesz mi na maile... To nie pierwszy raz więc nic się nie stało. Poczekam. Wiem, że warto.

"Nienawidzę cię!!"

Już się nie śmieje. Krzyknęłaś. To nie zdarza się często. Czyżbyś jednak miała mnie dość? Zbiera mi się na płacz. Nie warto było czekać? Zaciskam bezsilnie pięści. Na prawdę mnie nienawidzisz? Ale przecież...
Tyle razem przeszliśmy! Tyle kłótni i szczęśliwych wspomnień. To nie pierwszy raz, gdy to mówisz. Czy ty... Kłamałaś mówiąc, że mnie kochasz? A nie... Ty nigdy tego nie powiedziałaś. To ja sobie to ubzdurałem.
Po moich policzkach ciekną łzy. Ledwo powstrzymuje się od łkania. Patrzysz na mnie. To wiem na pewno. Ale nie wiem już jaki masz wyraz twarzy. Mimo okularów obraz jest rozmazany przez łzy. Pewnie
wciąż masz ten zagniewany wzrok. Może to nawet dobrze, że go nie widzę.

"... Nie płacz. Czemu to robisz? Przestań!"

Zdejmujesz mi okulary i przyciskasz moją głowę do swojego ramienia. Czule gładzisz moje włosy. Pomyliłem się? Obejmuję cię i zaczynam szlochać. Najpierw cicho, a potem coraz głośniej. Nie potrafię przestać.
Pierwszy raz przy tobie płaczę. Czyżbym cię przestraszył? Przepraszasz i zakładasz mi na nos okulary. Przyznajesz, że tym razem przesadziłaś. Pytania bardzo szybko wylatują z moich ust. Tłumaczysz się.
Ukradli ci telefon więc zmieniłaś numer. Nie odpisywałaś bo masz szlaban na komputer. Unikałaś mnie bo miałaś ogrom nauki... Zaraz. Od kiedy ty się uczysz!? Lekko uderzasz mnie w głowę i podniesionym
głosem mówisz, że robisz to dla mnie. Jednak mnie słuchasz, gdy ci to wypominam? Jak miło.

"Kocham cię idioto..."

I znowu jest jak dawniej. A nawet lepiej. Pierwszy raz nie musiałem dorabiać sobie zakończenia. Powiedziałaś to. Czyli, że jednak ci na mnie zależy. Teraz uważasz na słowa. Wciąż powtarzasz, że mnie
nienawidzisz. Jednak już nie podnosisz głosu i nie krzyczysz. Boisz się, że znowu się popłaczę? Nie mam zamiaru. Zamiast tego śmieję się głośno, na cały głos. Bo wiem, że kłamiesz. I cieszę się, że to robisz.
Bo po tych wszystkich "Nienawidzę cię!" zawsze jest cicho wyszeptane "Tylko nie płacz. Kocham cię durniu". Zmieniłaś się od tamtej kłótni. I ja chyba też. Cieszę się, że cię mam!