HOME | DD

Description
Wiele razy opowiadałeś mi jak bardzo żałujesz, że musiałeś go nosić. Nienawidziłeś na niego patrzeć. Ten ciemnozielony kolor doprowadzał cię do szału. Sztywny materiał był za każdym razem tak samo nie wygodny. Rok,
dwa i okrągła rocznica... A ty zamiast się do niego przyzwyczaić jeszcze bardziej go wyklinałeś. Rząd metalowych guzików doprowadzał cię nie raz do szewskiej pasji. Wielokrotnie przeklinałeś te ciężkie czarne buty za to, że
tak hałasują podczas, gdy ty chciałeś po cichu wyjść z domu nie budząc przy tym nikogo...

Teraz wisi w szafie. Stary, zapomniany, ale jednak mimo wszystko zadbany. Już dawno nikt go nie wyciągał. Kochałam ten mundur. Nadal go kocham. Za jego sztywny materiał do, którego się przytulam i przypominam sobie
twój zapach i narzekania, że jest taki niewygodny. Za jego ciemnozielony kolor, który widzę, gdy tylko otworzę szafę. Za rząd metalowych teraz już zardzewiałych guzików, których zapięcie zajmowało ci trzy minuty. Trzy minuty
dłużej mogłam na ciebie spoglądać z pod pół przymkniętych powiek udając, że wciąż śpię. Kochałam też te ciężkie buciory za to, że tak hałasowały i opóźniały twoje wyjście z domu. Zawsze wiedziałam kiedy wstawałeś i zawsze
słyszałam jak wychodziłeś. A potem po dłuższej nieobecności wracałeś. Twoje kroki było słychać, gdy przekraczałeś próg i wchodziłeś po schodach. Potem starałeś się jak najciszej zdjąć buty i położyć tak by nie wydały
żadnego dźwięku. Jeszcze nigdy ci się to nie udało. A może to po prostu ja miałam już tak bardzo wyczulony z tęsknoty za tobą słuch, że słyszałam każde skrzypnięcie?

Ja wciąż kocham ten mundur. Kocham go już dwadzieścia lat. Bo tyle minęło od twojego odejścia. Jak zwykle musiałeś zrobić wszystkiemu na złość i zamiast zginąć na wojnie zmarłeś w wypadku samochodowym.
Został mi po tobie tylko ten zimny, stary mundur z zardzewiałymi guzikami przesiąknięty twoim zapachem. Często zastanawiam się dlaczego jeszcze się go nie pozbyłam. Przecież go nie lubiłeś. A mnie on teraz tylko
przypomina jak wiele razy mnie zostawiałeś i jak wiele razy na niego narzekałeś. Za każdym razem, gdy otwieram szafę widzę go i płaczę. A potem przytulam , piorę i wieszam z powrotem w szafie. To tak boli. Tak naprawdę
nic w tym domu nie przypomina mi ciebie bardziej niż ten mundur. Ani zdjęcia, ani obrączka nie przypominają mi ciebie tak bardzo...

Description
Wiele razy opowiadałeś mi jak bardzo żałujesz, że musiałeś go nosić. Nienawidziłeś na niego patrzeć. Ten ciemnozielony kolor doprowadzał cię do szału. Sztywny materiał był za każdym razem tak samo nie wygodny. Rok,
dwa i okrągła rocznica... A ty zamiast się do niego przyzwyczaić jeszcze bardziej go wyklinałeś. Rząd metalowych guzików doprowadzał cię nie raz do szewskiej pasji. Wielokrotnie przeklinałeś te ciężkie czarne buty za to, że
tak hałasują podczas, gdy ty chciałeś po cichu wyjść z domu nie budząc przy tym nikogo...

Teraz wisi w szafie. Stary, zapomniany, ale jednak mimo wszystko zadbany. Już dawno nikt go nie wyciągał. Kochałam ten mundur. Nadal go kocham. Za jego sztywny materiał do, którego się przytulam i przypominam sobie
twój zapach i narzekania, że jest taki niewygodny. Za jego ciemnozielony kolor, który widzę, gdy tylko otworzę szafę. Za rząd metalowych teraz już zardzewiałych guzików, których zapięcie zajmowało ci trzy minuty. Trzy minuty
dłużej mogłam na ciebie spoglądać z pod pół przymkniętych powiek udając, że wciąż śpię. Kochałam też te ciężkie buciory za to, że tak hałasowały i opóźniały twoje wyjście z domu. Zawsze wiedziałam kiedy wstawałeś i zawsze
słyszałam jak wychodziłeś. A potem po dłuższej nieobecności wracałeś. Twoje kroki było słychać, gdy przekraczałeś próg i wchodziłeś po schodach. Potem starałeś się jak najciszej zdjąć buty i położyć tak by nie wydały
żadnego dźwięku. Jeszcze nigdy ci się to nie udało. A może to po prostu ja miałam już tak bardzo wyczulony z tęsknoty za tobą słuch, że słyszałam każde skrzypnięcie?

Ja wciąż kocham ten mundur. Kocham go już dwadzieścia lat. Bo tyle minęło od twojego odejścia. Jak zwykle musiałeś zrobić wszystkiemu na złość i zamiast zginąć na wojnie zmarłeś w wypadku samochodowym.
Został mi po tobie tylko ten zimny, stary mundur z zardzewiałymi guzikami przesiąknięty twoim zapachem. Często zastanawiam się dlaczego jeszcze się go nie pozbyłam. Przecież go nie lubiłeś. A mnie on teraz tylko
przypomina jak wiele razy mnie zostawiałeś i jak wiele razy na niego narzekałeś. Za każdym razem, gdy otwieram szafę widzę go i płaczę. A potem przytulam , piorę i wieszam z powrotem w szafie. To tak boli. Tak naprawdę
nic w tym domu nie przypomina mi ciebie bardziej niż ten mundur. Ani zdjęcia, ani obrączka nie przypominają mi ciebie tak bardzo...