HOME | DD

Description
"Vybachte..."

Znowu mnie przepraszasz. Co się z tobą stało? Nie taką cię poznałem i nie taką pokochałem. Kiedyś... Kiedyś byłaś całkiem inna. Słowo przepraszam nie padało 50 razy w ciągu dnia. To był cud jeśli to powiedziałaś
przynajmniej raz w miesiącu. Wtedy na Ukrainie. Poznałem świetnego kumpla. Był trochę chamski. Zawsze pierwszy to kłótni. Lubiłem te nasze drobne sprzeczki. Głównie dlatego, że były one tylko na pokaz.
Można z nim było jabłka na targu kraść, naprawiać samochód i wydurniać się do upadłego. Najlepszy kompan do wódki, marudzenia na kacu i żarcia z mikrofalówki.

"Nie podoba się to won! Może złamany nos zmieni twoje podejście co!?"

Do tej bójki dochodziło wiele razy. Ale mój nos pozostawał za każdym razem nie tknięty. Zamiast tego był śmiech i plastry na otarciach i rozcięciach. Zawsze mogłem na niego liczyć. Gdzie on teraz jest?
Czy naprawdę zniknął i już więcej nie wróci? Czy już zawsze zamiast niego będę oglądać przestraszoną i z byle powodu przepraszającą dziewuszkę? Po naszym ślubie zmieniłaś się nie do poznania!
Nie tego od ciebie chce! Nie dlatego się z tobą ożeniłem!

"Odczep się! ... N-nic mi nie jest frajerze! ... W gębę chcesz!?"

Te twoje dziwne zachowanie, gdy jeszcze myślałem, że jesteś facetem. Długo się wtedy zastanawiałam co się stało. Myślałem, że się zakochałaś. W życiu nie pomyślałbym, że we mnie. Gdybyś pewnego razu po pijaku
mnie nie pocałowała. Gdy cię odepchnąłem dołożyłaś wszelkich starań, żeby udowodnić mi, że jesteś kobietą. Następnego dnia przeprosiłaś.

"Ya lyublyu tebe!"

Tydzień przed moim powrotem do Ameryki przestałaś się do mnie odzywać. Nie pokazałaś się, aż do czasu wyjazdu. Gdy już miałem wchodzić do samolotu wykrzyczałaś na całe lotnisko " Kocham cię!" po ukraińsku i tym
o to sposobem zostałem dłużej niż planowałem. Miałaś wtedy na sobie piękną ludową sukienkę. Wyraz twarzy jednak wciąż był zawzięty. Ten upór. On też gdzieś zniknął. To chyba znak, że między nami nic już nie będzie.
Poddaje się. Zostawiam list na poduszce obok i wychodzę o wpół do szóstej rano. Na lotnisku jednak czeka mnie niespodzianka. Lot został przesunięty. Godzinę czekałem na mój samolot. A kiedy w końcu przyleciał...

"Ya lyublyu tebe! ... Proszę, nie odchodź!"

Przez całe lotnisko krzyknęłaś do mnie. W starych ciuchach roboczych, z poczochranymi włosami i worami pod oczami stałaś tam i patrzyłaś na mnie. Za szybko się poddałem? Wróciłem, a wtedy uściskałaś mnie mocno i
ochrzaniłaś jak jeszcze nigdy dotąd.Tym razem najwyraźniej to ja muszę przeprosić. Vybachte... Moja kochana Ukrainko... Za to, że się poddałem nawet nie próbując.

Description
"Vybachte..."

Znowu mnie przepraszasz. Co się z tobą stało? Nie taką cię poznałem i nie taką pokochałem. Kiedyś... Kiedyś byłaś całkiem inna. Słowo przepraszam nie padało 50 razy w ciągu dnia. To był cud jeśli to powiedziałaś
przynajmniej raz w miesiącu. Wtedy na Ukrainie. Poznałem świetnego kumpla. Był trochę chamski. Zawsze pierwszy to kłótni. Lubiłem te nasze drobne sprzeczki. Głównie dlatego, że były one tylko na pokaz.
Można z nim było jabłka na targu kraść, naprawiać samochód i wydurniać się do upadłego. Najlepszy kompan do wódki, marudzenia na kacu i żarcia z mikrofalówki.

"Nie podoba się to won! Może złamany nos zmieni twoje podejście co!?"

Do tej bójki dochodziło wiele razy. Ale mój nos pozostawał za każdym razem nie tknięty. Zamiast tego był śmiech i plastry na otarciach i rozcięciach. Zawsze mogłem na niego liczyć. Gdzie on teraz jest?
Czy naprawdę zniknął i już więcej nie wróci? Czy już zawsze zamiast niego będę oglądać przestraszoną i z byle powodu przepraszającą dziewuszkę? Po naszym ślubie zmieniłaś się nie do poznania!
Nie tego od ciebie chce! Nie dlatego się z tobą ożeniłem!

"Odczep się! ... N-nic mi nie jest frajerze! ... W gębę chcesz!?"

Te twoje dziwne zachowanie, gdy jeszcze myślałem, że jesteś facetem. Długo się wtedy zastanawiałam co się stało. Myślałem, że się zakochałaś. W życiu nie pomyślałbym, że we mnie. Gdybyś pewnego razu po pijaku
mnie nie pocałowała. Gdy cię odepchnąłem dołożyłaś wszelkich starań, żeby udowodnić mi, że jesteś kobietą. Następnego dnia przeprosiłaś.

"Ya lyublyu tebe!"

Tydzień przed moim powrotem do Ameryki przestałaś się do mnie odzywać. Nie pokazałaś się, aż do czasu wyjazdu. Gdy już miałem wchodzić do samolotu wykrzyczałaś na całe lotnisko " Kocham cię!" po ukraińsku i tym
o to sposobem zostałem dłużej niż planowałem. Miałaś wtedy na sobie piękną ludową sukienkę. Wyraz twarzy jednak wciąż był zawzięty. Ten upór. On też gdzieś zniknął. To chyba znak, że między nami nic już nie będzie.
Poddaje się. Zostawiam list na poduszce obok i wychodzę o wpół do szóstej rano. Na lotnisku jednak czeka mnie niespodzianka. Lot został przesunięty. Godzinę czekałem na mój samolot. A kiedy w końcu przyleciał...

"Ya lyublyu tebe! ... Proszę, nie odchodź!"

Przez całe lotnisko krzyknęłaś do mnie. W starych ciuchach roboczych, z poczochranymi włosami i worami pod oczami stałaś tam i patrzyłaś na mnie. Za szybko się poddałem? Wróciłem, a wtedy uściskałaś mnie mocno i
ochrzaniłaś jak jeszcze nigdy dotąd.Tym razem najwyraźniej to ja muszę przeprosić. Vybachte... Moja kochana Ukrainko... Za to, że się poddałem nawet nie próbując.