HOME | DD

Description
Alara = 20 yaşında üniversite öğrencisi.
Dilek = 20 yaşında Alaranın en yakın arkadaşı.
Banu = 45 yaşında Alaranın annesi.

Dilek sabah kalktığından beri üzerinde bir gariplik hissediyordu.Sıkıcı bir okul gününün ardından arkadaşı Alara ile beraber onların evine gidecekti, acaba doğrudan eve gitsem mi diye düşündü ama söz verdiği için bu fikrinden vazgeçti.Dersler bittikten sonra Alara ile fakültenin önünde buluştu

Alara : Bi şey mi oldu pek iyi görünmüyosun?

Dilek : Bilmiyorum ya sabahtan beri üzerimde bi gariplik var çözemedim, en iyisi bi am önce size gidelim kafamız dağılır hem.

Alaranın annesi Banu ise kızının arkadaşıyla birlikte eve geleceğinden habersiz bir şekilde işten gelmişti.Banu Dileği çok sevmezdi, tembel olduğunu ve kızına kötü örnek olduğunu düşünüyordu birden fazla kez Alarayı uyarmıştı ama yine de ikilinin arkadaşlığı devam etmişti.

Alara ve Dilek evin önüne gelip kapıyı çaldı, kapıyı Banu açmıştı ve Dileği gördüğü gibi morali bozulmuştu.”Keşke karınca boyutuna küçülüp kaybolsa da kurtulsak şu kızdan”diye içinden geçirdi.Dilek Banunun bakışlarına çok önem vermemişti zaten bu bakışlara alışıktı ve doğrudan Alaranın odasına geçtiler.Beraber biraz süre geçirdikten sonra Alara tuvalete gitmesi gerektiğini söyledi ve Dileği odasında bırakıp tuvalete gitti.Dilek iyice kötüleşmeye başlamıştı midesi bulanıyor ve başı dönüyordu, en sonunda dayanamayıp olduğu yere bayıldı.
Dilek uyandığında midesi daha iyiydi ve başı dönmüyordu ama bir terslik vardı, etrafındaki her şey devasa boyuttaydı ardından etrafındaki şeylerin büyümediğini kendisinin küçücük olduğunu anladı.Dilek panikten ne yapacağını bilemiyordu Alarayı beklemeli miydi yoksa yanına mi gitmeliydi, acaba Alara geri döndüğünde onu göremeyip üzerine basar mıydı?Bir türlü karar veremiyordu.Dilek daha ne yapacağına karar vermeden odanın kapısı açıldı ve Banunun devasa vücudu kapının eşiğinde belirdi.Dilek için işler çok daha kötüleşmişti acaba yardım istemeli miydi çünkü Banu onu hiçbir zaman sevmemişti ya yardım etmek yerine onu ezerse? Diye düşündü.Denize düşen yılana sarılır misalı Dilek yardım istemeye karar verdi, Banunun kendisine kötü bir şey yapmayacağını düşünmek istiyordu.Dilek avazı çıktığı kadar bağırmaya başlamıştı, Banu ise odayı boş görünce kızların nereye gittiğini düşünüyordu.

Banu = Kesin o küçük orospu Dilek yine Alaranın aklına girdi ve evden kaçtılar.
Diye düşündü.

Banu düşünmeye devam ederken yerden gelen cılız bir ses dikkatini çekti ve sese doğru yürümeye başladı, devasa ayaklarını Dileğin dibine kadar getirdi, Dilek o kadar küçüktü ki Banu onun insan olduğunu bile anlayamamış ve ne olduğunu çözmeye çalışıyordu.Banu küçük şeyin ne olduğunu anlamak için eğilerek daha da yaklaştı ve yaklaştıkça hem görüntü hem ses daha da netleşmişti.Yerdeki küçük böcek Dileğin küçülmüş bedeniydi ve Banuya yardım etmesi için yalvarıyordu.
Banu küçük böceğin kim olduğunu anlayınca gözlerine inanamadı, sonunda rüyaları gerçekleşmişti, sonunda Dilekten kurtulabilecekti.Dilek Banunun sessizliğinden ve kocaman gülümseyen suratından anladığı kadarıyla hapı yutmuştu şimdi ne olacak diye düşünüyordu ta ki Banu onu iki parmağı ile saçlarından tutup göz hizasına kaldırana kadar.

Banu : Bunun nasıl olduğunu bilmiyorum Dilek ve inan umurumda bile değil.Şuan sadece senden nasıl kurtulacağımı düşünüyorum.
Dilek bu cümleleri duyunca çığlıklar atmaya başladı, o kadar yüksek çığlık atıyordu ki boğazı patlamak üzereydi ama o kadar küçüktü kiBanu onun sesini bile o kadar yakın mesafeden duyamıyordu.

Banu : Boşuna kendini yorma sesini kimse duyamaz, şimdi konumuza dönelim acaba sende nasıl kurtulsam.Aslında senden kurtulmadan önce biraz eğlenebiliriz daha doğrusu ben biraz eğlenebilirim.

Dileği alıp kendi odasına geçti ve Dileği yeniden ayaklarının dibine bıraktı.Dileğin ilk dikkatini çeken Banunun ayaklarının kokusu ve büyüklüğüydü, koku o kadar güçlüydü ki Dileğin gözleri yaşarmıştı.

Banu : Çok ayıp ayaklarım kokuyo mu demek istiyosun.Bugün yoğun çalıştım ondandır.

dedikten sonra Banu arkasını döndü ve Dileği bacaklarının arasına alacak şekilde dört ayak oldu, Dilek şimdi Banunun devasa iki ayağı arasında ve devasa götünün altındaydı.

Banu : Demek istediğin son bir şey var mı Dilek çünkü bu son anların.
dedi Dilek ise korkudan konuşamıyordu ve Banu daha fazla bekleyemeden “neyse zaten kimsenin umurunda değil” diyerek devasa götüyle Dileğin tam üstüne defalarca kez oturup kalktı.
Banu Dileğin ölmesini bekliyordu ama Dileğin hala hareket ettiğini gördü, boyutundan dolayı darbelere oldukça dayanıklıydı.

Banu : Vaaay bu kadar kolay ölmemen aslında hoşuma gitti bundan sonra benim minik kölem olabilirsin.
diyerek Dileği aldı ve işte giydiği çoraplardan birinin içine atıp ucunu da bağladı.
“Seninle bir daha oynayana kadar burda bekle, çoraplar kötü kokuyor olabilir ama senin için çok önemli değil hatta dilinle temizlemeye başla şimdiden” dedi ve Dileği çorabının içinde yatağının altına bıraktı.

Tuvaletten çıkan Alara ise Dileği odasında göremeyince şaşırdı ve annesine Dileği görüp görmediğini sordu, annesinin cevabı ise gülümseyerek ve tek kelimeydi “Hayır”.

Description
Alara = 20 yaşında üniversite öğrencisi.
Dilek = 20 yaşında Alaranın en yakın arkadaşı.
Banu = 45 yaşında Alaranın annesi.

Dilek sabah kalktığından beri üzerinde bir gariplik hissediyordu.Sıkıcı bir okul gününün ardından arkadaşı Alara ile beraber onların evine gidecekti, acaba doğrudan eve gitsem mi diye düşündü ama söz verdiği için bu fikrinden vazgeçti.Dersler bittikten sonra Alara ile fakültenin önünde buluştu

Alara : Bi şey mi oldu pek iyi görünmüyosun?

Dilek : Bilmiyorum ya sabahtan beri üzerimde bi gariplik var çözemedim, en iyisi bi am önce size gidelim kafamız dağılır hem.

Alaranın annesi Banu ise kızının arkadaşıyla birlikte eve geleceğinden habersiz bir şekilde işten gelmişti.Banu Dileği çok sevmezdi, tembel olduğunu ve kızına kötü örnek olduğunu düşünüyordu birden fazla kez Alarayı uyarmıştı ama yine de ikilinin arkadaşlığı devam etmişti.

Alara ve Dilek evin önüne gelip kapıyı çaldı, kapıyı Banu açmıştı ve Dileği gördüğü gibi morali bozulmuştu.”Keşke karınca boyutuna küçülüp kaybolsa da kurtulsak şu kızdan”diye içinden geçirdi.Dilek Banunun bakışlarına çok önem vermemişti zaten bu bakışlara alışıktı ve doğrudan Alaranın odasına geçtiler.Beraber biraz süre geçirdikten sonra Alara tuvalete gitmesi gerektiğini söyledi ve Dileği odasında bırakıp tuvalete gitti.Dilek iyice kötüleşmeye başlamıştı midesi bulanıyor ve başı dönüyordu, en sonunda dayanamayıp olduğu yere bayıldı.
Dilek uyandığında midesi daha iyiydi ve başı dönmüyordu ama bir terslik vardı, etrafındaki her şey devasa boyuttaydı ardından etrafındaki şeylerin büyümediğini kendisinin küçücük olduğunu anladı.Dilek panikten ne yapacağını bilemiyordu Alarayı beklemeli miydi yoksa yanına mi gitmeliydi, acaba Alara geri döndüğünde onu göremeyip üzerine basar mıydı?Bir türlü karar veremiyordu.Dilek daha ne yapacağına karar vermeden odanın kapısı açıldı ve Banunun devasa vücudu kapının eşiğinde belirdi.Dilek için işler çok daha kötüleşmişti acaba yardım istemeli miydi çünkü Banu onu hiçbir zaman sevmemişti ya yardım etmek yerine onu ezerse? Diye düşündü.Denize düşen yılana sarılır misalı Dilek yardım istemeye karar verdi, Banunun kendisine kötü bir şey yapmayacağını düşünmek istiyordu.Dilek avazı çıktığı kadar bağırmaya başlamıştı, Banu ise odayı boş görünce kızların nereye gittiğini düşünüyordu.

Banu = Kesin o küçük orospu Dilek yine Alaranın aklına girdi ve evden kaçtılar.
Diye düşündü.

Banu düşünmeye devam ederken yerden gelen cılız bir ses dikkatini çekti ve sese doğru yürümeye başladı, devasa ayaklarını Dileğin dibine kadar getirdi, Dilek o kadar küçüktü ki Banu onun insan olduğunu bile anlayamamış ve ne olduğunu çözmeye çalışıyordu.Banu küçük şeyin ne olduğunu anlamak için eğilerek daha da yaklaştı ve yaklaştıkça hem görüntü hem ses daha da netleşmişti.Yerdeki küçük böcek Dileğin küçülmüş bedeniydi ve Banuya yardım etmesi için yalvarıyordu.
Banu küçük böceğin kim olduğunu anlayınca gözlerine inanamadı, sonunda rüyaları gerçekleşmişti, sonunda Dilekten kurtulabilecekti.Dilek Banunun sessizliğinden ve kocaman gülümseyen suratından anladığı kadarıyla hapı yutmuştu şimdi ne olacak diye düşünüyordu ta ki Banu onu iki parmağı ile saçlarından tutup göz hizasına kaldırana kadar.

Banu : Bunun nasıl olduğunu bilmiyorum Dilek ve inan umurumda bile değil.Şuan sadece senden nasıl kurtulacağımı düşünüyorum.
Dilek bu cümleleri duyunca çığlıklar atmaya başladı, o kadar yüksek çığlık atıyordu ki boğazı patlamak üzereydi ama o kadar küçüktü kiBanu onun sesini bile o kadar yakın mesafeden duyamıyordu.

Banu : Boşuna kendini yorma sesini kimse duyamaz, şimdi konumuza dönelim acaba sende nasıl kurtulsam.Aslında senden kurtulmadan önce biraz eğlenebiliriz daha doğrusu ben biraz eğlenebilirim.

Dileği alıp kendi odasına geçti ve Dileği yeniden ayaklarının dibine bıraktı.Dileğin ilk dikkatini çeken Banunun ayaklarının kokusu ve büyüklüğüydü, koku o kadar güçlüydü ki Dileğin gözleri yaşarmıştı.

Banu : Çok ayıp ayaklarım kokuyo mu demek istiyosun.Bugün yoğun çalıştım ondandır.

dedikten sonra Banu arkasını döndü ve Dileği bacaklarının arasına alacak şekilde dört ayak oldu, Dilek şimdi Banunun devasa iki ayağı arasında ve devasa götünün altındaydı.

Banu : Demek istediğin son bir şey var mı Dilek çünkü bu son anların.
dedi Dilek ise korkudan konuşamıyordu ve Banu daha fazla bekleyemeden “neyse zaten kimsenin umurunda değil” diyerek devasa götüyle Dileğin tam üstüne defalarca kez oturup kalktı.
Banu Dileğin ölmesini bekliyordu ama Dileğin hala hareket ettiğini gördü, boyutundan dolayı darbelere oldukça dayanıklıydı.

Banu : Vaaay bu kadar kolay ölmemen aslında hoşuma gitti bundan sonra benim minik kölem olabilirsin.
diyerek Dileği aldı ve işte giydiği çoraplardan birinin içine atıp ucunu da bağladı.
“Seninle bir daha oynayana kadar burda bekle, çoraplar kötü kokuyor olabilir ama senin için çok önemli değil hatta dilinle temizlemeye başla şimdiden” dedi ve Dileği çorabının içinde yatağının altına bıraktı.

Tuvaletten çıkan Alara ise Dileği odasında göremeyince şaşırdı ve annesine Dileği görüp görmediğini sordu, annesinin cevabı ise gülümseyerek ve tek kelimeydi “Hayır”.