HOME | DD

Description
Ósmy Kenpachi, cyniczny egoista z większością instniejących nałogów, siedział naburmuszony na progu budynku dywizji Shinsuia, swojego dawnego przyjaciela. Pod nosem przeklinał, jednak starał się by jego złość nie była zbyt widoczna. I doskonale mu to wychodziło.

- Sosuke, jak Cię złapię, tooo… – mruczał pod nosem niby do siebie, niby do własnego Żniwiarza Dusz*, katany, którą trzymał pod ręką, czule gładząc jej ostrze. To właśnie ona, Uro Zakuro, będąca duszą jego broni, była jedyną osobą dzięki której nie oszalał podczas pobytu w więzieniu. I to jej był za to niezmiernie wdzięczny…

- Kyouraku Shinsui miał tu być godzinę temu! Przynajmniej według Sosuke…

Wysoki, blady jak ściana, chudy niczym patyk… Lata więzienia były widoczne zarówno w wyglądzie byłego kapitana, jak i zachowaniu. Zamknięty w sobie, milczący, jakby nieobecny obserwator nieba nie zawsze był dziwakiem. Aż trudno uwierzyć, że w czasach kapitańskich potrafił nawet zdobyć się na uśmiech! Mimo wszystko, obecnie wyglądał na arystokratę bardziej niż sam wielmożny Byakuya Kuchiki. Poważna mina, charakterystyczna poza, włosy i jeszcze to spojrzenie…

Zastanawiał się, czy Kyouraku go pozna. W końcu kiedyś byli przyjaciółmi…Zegar wybił godzinę ósmą, słońce wzbiło się wysoko na niebo, w powietrzu zaczynał unosić się żar, a tymczasem Pan Kapitan nie nadchodził. Co jest…?

Soya Azashiro zastanawiał się, co robić. Czy szukać nadal, czy może wrócić? Ale gdzie wrócić, do mieszkania Sosuke, by znowu siedzieć mu na głowie…?

Myśl o tym, że Aizenowi mimo wyroku jak stąd do innej galaktyki, z którego zdołał odsiedzieć zaledwie rok, nie odebrano mieszkania, a jemu? Sytuacja przeciwna, mimo mniejszej cyferki wszystko, co posiadał, prysnęło niczym mydlana bańka…

Wtem ktoś przeraźliwie krzyknął. Całkiem niedaleko. Czy to możliwe? Ten głos… Soya rozpoznał go od razu. To głos Shinsuia. Tego samego, z którym puszczali kaczki na stawie, ściągali na sprawdzianie z matmy i denerwowali przełożonych… A potem? Potem on wywołał bunt, który został szybko stłumiony, i został zupełnie sam. Już, już miał lecieć z pomocą, gdy kapitan sam przybiegł.

I to jaki! Cały czerwony ledwo ubrany i cuchnący alkoholem na odległość. Na dodatek goniony przez młodą kobietę, sądząc po odznace na ramieniu, jego porucznik. Cóż, na pierwszy rzut oka, mimo upływu lat, nic się nie zmienił. Zwykle luzacki, lecz gdy trzeba potrafi walczyć o swoje.

Nie zastanawiając się zbytnio, wyciągął miecz i przystawił jej do szyi.

- Chciałaś zabić kapitana… – nader poważnie wysyczał, przeszywając Nanao Ise, bo tak się nazywała, zabójczym spojrzeniem. Ale przecież ona tylko chciała zagonić tego lenia do pracy!

- Kenny, kope lat! – kapitan, gdy tylko poznał przyjaciela, od razu rzucił się mu na szyję. – Nanao, poznaj Soyę Azashiro, mojego najlepszego przyjaciela!

Description
Ósmy Kenpachi, cyniczny egoista z większością instniejących nałogów, siedział naburmuszony na progu budynku dywizji Shinsuia, swojego dawnego przyjaciela. Pod nosem przeklinał, jednak starał się by jego złość nie była zbyt widoczna. I doskonale mu to wychodziło.

- Sosuke, jak Cię złapię, tooo… – mruczał pod nosem niby do siebie, niby do własnego Żniwiarza Dusz*, katany, którą trzymał pod ręką, czule gładząc jej ostrze. To właśnie ona, Uro Zakuro, będąca duszą jego broni, była jedyną osobą dzięki której nie oszalał podczas pobytu w więzieniu. I to jej był za to niezmiernie wdzięczny…

- Kyouraku Shinsui miał tu być godzinę temu! Przynajmniej według Sosuke…

Wysoki, blady jak ściana, chudy niczym patyk… Lata więzienia były widoczne zarówno w wyglądzie byłego kapitana, jak i zachowaniu. Zamknięty w sobie, milczący, jakby nieobecny obserwator nieba nie zawsze był dziwakiem. Aż trudno uwierzyć, że w czasach kapitańskich potrafił nawet zdobyć się na uśmiech! Mimo wszystko, obecnie wyglądał na arystokratę bardziej niż sam wielmożny Byakuya Kuchiki. Poważna mina, charakterystyczna poza, włosy i jeszcze to spojrzenie…

Zastanawiał się, czy Kyouraku go pozna. W końcu kiedyś byli przyjaciółmi…Zegar wybił godzinę ósmą, słońce wzbiło się wysoko na niebo, w powietrzu zaczynał unosić się żar, a tymczasem Pan Kapitan nie nadchodził. Co jest…?

Soya Azashiro zastanawiał się, co robić. Czy szukać nadal, czy może wrócić? Ale gdzie wrócić, do mieszkania Sosuke, by znowu siedzieć mu na głowie…?

Myśl o tym, że Aizenowi mimo wyroku jak stąd do innej galaktyki, z którego zdołał odsiedzieć zaledwie rok, nie odebrano mieszkania, a jemu? Sytuacja przeciwna, mimo mniejszej cyferki wszystko, co posiadał, prysnęło niczym mydlana bańka…

Wtem ktoś przeraźliwie krzyknął. Całkiem niedaleko. Czy to możliwe? Ten głos… Soya rozpoznał go od razu. To głos Shinsuia. Tego samego, z którym puszczali kaczki na stawie, ściągali na sprawdzianie z matmy i denerwowali przełożonych… A potem? Potem on wywołał bunt, który został szybko stłumiony, i został zupełnie sam. Już, już miał lecieć z pomocą, gdy kapitan sam przybiegł.

I to jaki! Cały czerwony ledwo ubrany i cuchnący alkoholem na odległość. Na dodatek goniony przez młodą kobietę, sądząc po odznace na ramieniu, jego porucznik. Cóż, na pierwszy rzut oka, mimo upływu lat, nic się nie zmienił. Zwykle luzacki, lecz gdy trzeba potrafi walczyć o swoje.

Nie zastanawiając się zbytnio, wyciągął miecz i przystawił jej do szyi.

- Chciałaś zabić kapitana… – nader poważnie wysyczał, przeszywając Nanao Ise, bo tak się nazywała, zabójczym spojrzeniem. Ale przecież ona tylko chciała zagonić tego lenia do pracy!

- Kenny, kope lat! – kapitan, gdy tylko poznał przyjaciela, od razu rzucił się mu na szyję. – Nanao, poznaj Soyę Azashiro, mojego najlepszego przyjaciela!